Erigone – od Pauzaniasza (2,18,6) wiemy o Penthilosie, synu Orestesa ze związku z Erigone (także Scholia do „Aleksandry” Lykofrona 1474).

o wyroczni Apollona zob. Eurypides (IT 77–92. 972–978), Hyginus (Fab. 120,1).

zob. Eurypides (El. 1249), Hyginus (Fab. 122,4).

tę wyprawę przedstawia dramat Eurypidesa Ifigenia w kraju Taurów; zob. także Owidiusz (Pont. 3,2,43–96), Hyginus (Fab. 120,2).

ten wątek znamy tylko z dzieła Apollodora, ale u innych autorów pojawia się opis dalszych podróży Orestesa, np. na nieznaną skądinąd wyspę Sminthe (Hyginus, Fab. 120,5).

o jej wcześniejszych losach, zanim znalazła się w Taurydzie, zob. wyżej, E.3,22.

zdaniem Pauzaniasza (loc. cit.) Tisamenos był synem Orestesa i Hermione oraz następcą ojca na tronie Sparty (2,176: jego śmierć w walce z Heraklidami).

Taurowie zamieszkiwali Chersonez Taurydzki [dziś: Półwysep Krymski]. O scytyjskim zwyczaju składania ofiar z ludzi dla „dziewiczej bogini”, którą tubylcy mieli utożsamiać z Ifigenią, opowiadał Herodot (4,103); zob. też Eurypides (IT 34–41), Diodor Sycylijski (4,44,7). Część wydań (także Frazer [1921: ad loc.]) idzie tu za poprawką Herwerdensa i dopasowuje tekst epitomy do wersji Eurypidesa (IT 625–626), dodając po frazie: εἰς τὸ ἱερόν [eis tó hierón] słowo πῦρ ([pýr] – ‘ogień᾿), co znaczyłoby: ‘[wrzucają] w święty ogień’. Pozostajemy przy utrzymanej przez Wagnera lekcji rękopisu (uzasadnienie takiego wyboru podaje Dräger [2005: 675–676]). O zabijaniu obcych w Egipcie por. wyżej, 2,116.

zob. wyżej, przyp. 57.

zob. Asklepiades z Tragilos (FGrHist 12 F25), Scholia do „Aleksandry” Lykofrona (loc. cit.). O pokazywanych w pobliżu Tegei w Arkadii grobie i szczątkach Orestesa, które odegrały ważną rolę w wojnie Sparty z Tegeatami, zob. Herodot (1,67–68).

zob. Eurypides (IT 89–91. 1212–1214).

w zakładanej tu luce w tekście mowa pewnie nadal o posągu bogini.