[3,202] [Eumolpos] próbował wziąć przemocą także siostrę swej żony, a gdy został z tego powodu wygnany, udał się wraz ze swym synem Ismarosem do króla Traków Tegyriosa, który dał jego synowi swą córkę za żonę. Później [Eumolpos], kiedy wyszło na jaw, że spiskował on przeciw Tegyriosowi, uciekł do Eleusyńczyków i zawarł z nimi przyjaźń. Gdy zmarł Ismaros, Tegyrios posłał po [Eumolposa], a ten przybył i załagodziwszy wcześniejszy spór z królem, objął władzę.
założyciela misteriów eleusyńskich i protoplastę rodu Eumolpidów (kapłanów w Eleusis), który oczyścił ze zmazy i wtajemniczył w misteria Heraklesa (2,122); ten Eumolpos (por. μολπή [molpé] – ‘pieśń’) był także jakoś związany z Musajosem, np. jako jego syn;
króla Eleusis walczącego z Atenami;
króla Traków, który wypowiedział Atenom wojnę. Rozmaitość wątków spowodowała, że autorzy próbowali wprowadzić dwie, a nawet trzy różne postaci o imieniu „Eumolpos”, aby rozwiązać problemy chronologiczne i inne nieścisłości (np. trackie korzenie misteriów; zob. Andron, F13). Pierwotnie w micie istniał jednak tylko jeden Eumolpos, kapłan i król Eleusis (Hymn homerycki 2,154. 475).
podobnie jak Tereus (3,194), któremu również przypisywano trackie pochodzenie. Oba przypadki miały związek ze stereotypowym postrzeganiem Traków jako poligamistów (Hall [1989: 135–136]); zob. wyżej, przyp. 318.
obraz Eumolposa był efektem nawarstwienia się kolejnych wersji opowieści i zabiegów mitograficznych, dzięki którym usiłowano pogodzić rozbieżności (Fowler [2013: 464–468]). Mamy zatem:
imię syna Eumolposa miało trackie konotacje, bo nazwę Ismaros nosiło jedno z tamtejszych miast (Homer, Od. 9,40).