Spis Treści

Epitomy
Spis Treści

Epitomy

Apd. 2.12-14: Wnuki Belosa, czyli synowie Ajgyptosa i córki Danaosa, oraz ich krwawe zaślubiny

[2,12] Ajgyptos miał pięćdziesięciu synów z wielu żon, a Danaos pięćdziesiąt córek. Później spierali się między sobą o władzę i Danaos, który obawiał się synów Ajgyptosa, za radą i z pomocą Ateny zbudował – jako pierwszy [z ludzi] – statek i uciekł na nim wraz z córkami. [2,13] Przybiwszy na Rodos, wystawił posąg Atenie Lindyjskiej. Stamtąd udał się do Argos, a panujący [tu] wówczas Gelanor oddał mu władzę, ‹on zaś, kiedy już jako król rządził krajem, nazwał mieszkańców od swego imienia Danaami›. A gdy nastała susza – Posejdon bowiem, zagniewany na Inachosa za to, że zaświadczył, iż kraj należy do Hery, wysuszył nawet źródła – [Danaos] wysłał córki po wodę. [2,14] Jedna z nich, Amymone, szukając wody, rzuciła oszczepem w łanię i trafiła śpiącego Satyra. Ten, obudziwszy się, zapragnął się z nią złączyć. Kiedy jednak pojawił się Posejdon, Satyr

ze związku tego narodzi się wybitny żeglarz Nauplios (2,23). Imię „Amymone” oznacza ‘Niewinna’.

rękopis A przekazuje wersję: „Pelanor” (πελάνωρ), imię Gelanor jest jednak poświadczone przez Pauzaniasza (2,16,1).

w starożytności nazywano je także „źródłem Amymone”. W pobliżu miasta Lerna w Argolidzie, znajdowało się otoczone bagnami jezioro, nad którego wodami żyła hydra lernejska (2,78).

tak też uważał Hezjod (frg. 127), ale zdaniem Hekatajosa (F19) liczba była przesadna i każdemu z braci urodziło się nie więcej niż dwadzieścioro dzieci.

o sporze między Herą a Posejdonem o ziemię argejską i wygranej Hery zob. Pauzaniasz (2,15,5), o podobnym sporze Posejdona z Ateną o miasto Ateny zob. niżej, 3,178.

o sporze (στάσις [stásis]) zob. wyżej, przyp. 58. Mitologia znała podobne przypadki sporów o władzę pomiędzy braćmi (1,93: Pelias i Neleus; 2,24: Akrisjos i Projtos).

podróż Danaosa z Egiptu do Argos to zarazem powrót potomka Io do rodzinnej krainy. Opowieść w tej formie pozwalała Argejczykom pozostać autochtonami (są potomkami Foroneusa jako pierwszego człowieka), a jednocześnie być allochtonami, tj. „przybyszami z zewnątrz”. W zasadzie wszystkie opowieści fundacyjne operują tymi dwiema kategoriami: lokalność–zewnętrzność, i koncentrują się na efektach działań bohaterów (założenie miasta, rodu królewskiego itp.), a nie na miejscu, skąd wyruszył, czy na pochodzeniu założyciela / eponima (Hall [1996]). Zatem wbrew interpretacjom Bernala (1987) nie mamy tu do czynienia ze wspomnieniem o autentycznej migracji z Egiptu.

zob. Herodot (2,182,2: córki Danaosa wystawiają świątynię Atenie), Kallimach (Aet., frg. 100 [Ha, Pf]: drewniany posąg), Strabon (14,2,11).

jako pierwszy [z ludzi] – statek – niekiedy za pierwszy okręt uważana była Argo (1,144), ale – jeśli ufać mitycznej chronologii – jej budowa przypadła na czasy o sześć pokoleń późniejsze.

honorujemy tu (niewstawione przez Wagnera do tekstu głównego: βασιλεύων … ἀνύδρου) uzupełnienie zaproponowane przez pierwszego wydawcę Egiusa (zob. wstęp, s. 82) na podstawie scholiów (Scholia greckie do „Iliady” Homera (scholia starsze) 1,42 [Dind.]). Informacje ze źródeł egipskich z XV–XII w. p.n.e., także o obecności ludu Danuna wśród tzw. ludów Morza, wskazują, że nazwa „Danaowie” funkcjonowała już w epoce brązu.

Ustawienia wyświetlania
Export
Udostępnianie