zazwyczaj przywołuje się w tym kontekście przykład Achillesa, który ukrywał się na Skyros w przebraniu dziewczyny (3,174). Patrząc z szerszej perspektywy, zjawisko „zamiany ról” miało związek ze ‘światem na opak’ chłopców podczas inicjacji, którzy w trakcie obrzędów przejścia ubierali się i zachowywali w sposób przeciwny do przyjętych norm społecznych. Z drugiej strony ambiwalentna natura była charakterystyczną cechą Dionizosa, co potwierdza także ikonografia.

zob. Owidiusz (Met. 4,519–542). Pauzaniasz (1,42,7) opowiadał, że w Megarze wskazywano miejsce, gdzie morze wyrzuciło martwe ciało Ino, i że to Megarejczycy pierwsi nazwali ją Leukotheą i corocznie składali jej ofiary jako bogini.

w Scholiach starszych do pieśni Pindara (Isthm. 3,hyp.) Nereidy (wraz z Ino) objawiły się Syzyfowi i poleciły mu zorganizowanie zawodów ku czci Melikertesa (Pauzaniasz 1,44,8; 2,1,3; Hyginus, Fab. 2,5). Syzyf ‒ król Koryntu był bratem Athamasa (1,51), a zatem stryjem Melikertesa.

zapewne w tej wersji nie chodziło o przemianę Learchosa w jelenia (3,31: Aktajon), ale o błędną ocenę rzeczywistości przez dotkniętego szaleństwem Athamasa, co przypomina zachowanie Agaue, która zabiła swego syna Pentheusa, sądząc, że to dzikie zwierzę (3,36).

Ino była siostrą Semele, a zatem ciotką Dionizosa.

por. wyżej, 1,84.