przejął on władzę (jako regent) już po raz trzeci, teraz w imieniu Laodamasa, małoletniego syna Eteoklesa.

tak epitomator streszcza wypadki, które stały się kanwą słynnej tragedii Sofoklesa o Antygonie. W starożytności istniały również inne wersje tej opowieści. Hyginus (Fab. 72), idący najpewniej za którymś z tragediopisarzy, może nawet za Eurypidesem (Ant., frg. 157‒178), tak przedstawił zdarzenia: dopuszczająca się wykroczenia Antygona (wraz z żoną Polynejkesa, Argeją, która jednak zdołała uciec strażnikom) została przekazana zaręczonemu z nią synowi Kreona, Hajmonowi, z poleceniem wykonania na niej wyroku śmierci. Jednak Hajmon ukrył Antygonę, następnie potajemnie ją poślubił i miał z nią syna. Gdy dorosły syn Hajmona przybył do Teb, Kreon odkrył jego pochodzenie, ponieważ wszyscy potomkowie Zasianych/Spartów nosili na ciele znamię. Mimo wstawiennictwa Heraklesa władca nie okazał łaski, w efekcie czego Hajmon zabił Antygonę, a potem odebrał sobie życie. Por. także wyżej, 3,54 oraz przyp. 236.