jako córka Zeusa i Metis bogini łączyła dwie cechy: bystry umysł i tężyznę fizyczną / wojowniczość.

lokowano ją w Libii (Herodot 4,179) lub w Beocji (Pauzaniasz 9,33,7). Najpewniej jednak nie było to miejsce realne, a jego pojawienie się w literaturze antycznej to próba wyjaśnienia Homerowego (Il. 4,515) epitetu Ateny: Τριτογένεια [Tritogéneia], którego znaczenie do dziś pozostaje wątpliwe. W dalszej części (1,28) pojawi się także syn Posejdona o imieniu Triton, u którego Atena będzie się wychowywać (3,144).

pozostawiam lekcję rękopisów, ale wedle poprawki Heynego, którą akceptuje większość tłumaczy (poza Cuartero i Drägerem), mogła tu być mowa o przepowiedni Ge, a nie Metis: ἐπείπερ ἔλεγε ‹Γῆ›.

taka wersja pojawia się np. u Eurypidesa (Ion 454–457).

w większości mitów kosmogonicznych kolejne pokolenia bogów próbowały zdobyć władzę nad światem aż do momentu, gdy któremuś z nich dzięki sprytowi udawało się wybrnąć z błędnego koła „ojcobójstwa”.

to pierwszy z licznych w zbiorze Apollodora przypadków zmiany kształtu, charakterystycznych zwłaszcza dla kobiet usiłujących się wymknąć z objęć (silniejszego) mężczyzny. Dräger (2005: 389) uważał, że Metis jako Okeanida (1,8) mogła się zamienić w wodę i dlatego Zeus ją połknął. Wcześniej (1,6) to ona podała Kronosowi napój do „połknięcia / wypicia”.