w okolicy tego miasta na Peloponezie wskazywano grób Penelopy (Pauzaniasz 8,12,5–6).

większość autrów antycznych i nowożytnych badaczy uważała, że Odyseusz poślubił córkę Thoasa, czyli wnuczkę Andrajmona, natomiast Wagner (1926: LXXV) odnosi zaimek τούτου [tútu] do bliższego imienia, czyli do Andrajmona.

o synu Achillesa zob. wyżej, 3,174; E.6,12–14: został królem Molossów mieszkających na wybrzeżu Epiru. do thoasa (πρὸς Θόαντα) – tj. do swojego towarzysza z wyprawy pod Troję, bo Thoas pod Troją dowodził Etolami (E.3,12; Homer, Il. 2,638–644).

zob. Herodot (2,145,4), Pauzaniasz (8,12,6).

zob. Homer (Od. 24,413–548); w wersji przekazanej przez Plutarcha (Aet.Rom.Graec. 14 [Graec.; 294c–d]) Neoptolemos zdecydował, że rodziny zalotników mają wypłacić Odyseuszowi (a właściwie Telemachowi) odszkodowanie za poniesione straty materialne, ale nakazywał zarazem, by małżonek Penelopy udał się na wygnanie za zabójstwo. Wedle Plutarcha, inaczej niż przekazał Apollodor, Odyseusz ruszył do Italii.

nie znamy innej relacji dotyczącej tego epizodu poza Apollodorową, ale ktokolwiek proponował taki przebieg zdarzeń – pamiętajmy, że Apollodor tylko streszcza za jakimś źródłem literackim – musiał wywodzić ją z charakterystyki Amfinomosa zwartej w dziele Homera (Od. 16,394–398). Amfinomos został bowiem ukazany w Odysei jako człowiek rozważny i elokwentny, a zatem podobny do Odyseusza, więc zdolny nakłonić kobietę do zdrady. O śmierci Amfinomosa z rąk Telemacha zob. Homer (Od. 22,89–98).

imię to oznacza ‘Zabójcę Lwów’ i przypomina imię innego syna Odyseusza, zrodzonego przez Euippe z Thesprotii Leontofrona (Λεοντόφρων; ‘Myślący jak Lew’), o którym pisał gramatyk Lizymach (Telegoneja, frg. 4 = FGrHist 382 F15).

‘cały / wszystek / każdy’). W podobnej wersji tej opowieści, znanej z komentarza Serwiusza (in Aen. 2,44), gdy Odyseusz po powrocie spod Troi ujrzał potworne potomstwo Penelopy i zalotników, przerażony uciekł z domu i czym prędzej wyruszył w dalszą podróż. O pochodzeniu Pana od Zeusa zob. wyżej, 1,22.

śmierć ze starości przepowiedział Odyseuszowi Tejrezjasz (Homer, Od. 11,136; 23,283); zob. jednak wyżej, E.7,36. Lykofron (Alex. 795) nazwał Odyseusza „krukiem”, a Tzetzes, powołując się na wyliczenia Hezjoda (frg. 304) dotyczące długowieczności kruków, dowodził w komentarzu (Scholia do „Aleksandry” Lykofrona 794), że Odyseusz żył dłużej od Nestora (przysłowiowego „najstarszego” z herosów, który przeżył 3 kolejne pokolenia).

jednego z zalotników (E.7,30).