jego imię mogło być zapożyczeniem z języków irańskich: معده([maršuuī / me’de] – ‘brzuch’). Z kolei termin „skóra Marsjasza” (Μαρσύεω ἀσκός [Marsýeo askós]; Herodot 7,28,3) oznaczał być może pierwotnie ‘woreczek (wiszący na brzuchu)’.

Satyra związanego z Frygią, górą Ida i Dionizosem, a także wynalazcy aulosu (Strabon 20,3,14).

w antyku rozgrywano wiele zawodów muzycznych, a najsłynniejszymi, pytyjskimi, jakie odbywały się w Delfach, opiekował się Apollon. Opowieść w zachowanej wersji ukazuje wyższość kithary nad aulosem i w tej postaci ma swe korzenie w ateńskiej kulturze muzycznej V w. p.n.e.

aulos był instrumentem dętym i składał się z dwóch piszczałek (dlatego w oryginale l.mn.) zaopatrzonych w jeden stroik. O wynalezieniu aulosu przez Atenę wspominał Pindar (Pyth. 12,6–8). Wyobrażenie tej sceny (Pauzaniasz 1,24,1) lub w ogóle występ Marsjasza i jego pojedynek z Apollonem to bardzo popularny motyw w sztuce antycznej (a także nowożytnej).