zob. Hyginus (Fab. 160: Kreusa, córka Erechtheusa, nie Herse). Znamy także innego Kefalosa, syna Deiona (1,86; 2,58; 3,197), lub inną genealogię tej samej postaci (Hyginus, Fab. 189,1; 270,2; Antoninus Liberalis, Met. 41; Pauzaniasz 1,37,6).

w rękopisach mowa o „Syryjczykach” (συρίων), ale Wagner przyjął poprawkę Herchera, ponieważ Sandokos odszedł z Syrii i zamieszkał w Cylicji. Hyriowie byliby tutaj mieszkańcami leżącego w Azji Mniejszej miasta Hyria (Stefan z Bizancjum, s.v. „Ὑρία”).

u Hezjoda (Theog. 986–991) to syn, a nie wnuk Kefalosa i Eos lub Hemery (Hezjod, frg. 375). Wedle bardziej rozpowszechnionej wersji Faeton (‘Blask’) był synem Słońca (Hyginus, Fab. 156; Diodor Sycylijski 5,23; Owidiusz, Met. 2,1–335; Pauzaniasz 1,4,1).

Hyginus (Fab. 242,4) uważał, że heros był synem nie Sandokosa, lecz Pafosa, eponima miasta na Cyprze.

popularniejsza tradycja czyniła go synem ze związku Kinyrasa z jego własną córką Myrrą / Smyrną (Hyginus, Fab. 58,3; Antoninus Liberalis, Met. 34; Scholia starsze do Teokryta 1,107; Owidiusz, Met. 10,298nn.).

o jej miłostkach zob. wyżej, 1,27; 3,147. O porwaniu Kefalosa zob. Eurypides (Hipp. 454nn.).

zob. Owidiusz (Met. 10,243–298: ożywienie przez króla posągu).

winą dziewcząt było chyba nieokazywanie czci bogini, której kult wprowadził na Cyprze ich ojciec (Pindar, Pyth. 2,15–17; Tacyt, Hist. 2,3,1). Opowieść może być także aluzją do prostytucji świątynnej, którą Grecy wiązali z kultem utożsamianej z Afrodytą bogini Asztarte (Herodot 1,93,4).

wyspa leży naprzeciwko Cylicji, a Kinyras zasłynął przede wszystkim jako heros cypryjski, dlatego mitograf stara się go jakoś na Cypr sprowadzić.