towarzyszki Dionizosa nazywano tak od imienia ‘Bakchosa’, innego określenia Dionizosa, zdaniem wielu badaczy – lidyjskiego pochodzenia, używanego szczególnie w poezji oraz misteryjnych i orgiastycznych formach kultu tego boga. W tragedii Eurypidesa Bakchantki (Βάκχαι [Bákchai]) tytułowymi bohaterkami są śmiertelne kobiety będące pod wpływem boskiego szału.

sądząc z następujących zaraz dalej słów („zgodnie z wolą Dionizosa stracił życie”) może chodzić o przepowiednię wygłaszaną przez samego Dionizosa.

zob. Homer (Il. 6,130–140).

rozpoczyna się grupa opowieści prowadzących narrację od odrzucenia Dionizosa (Lykurg, Pentheus) do uznania go za boga. Boskość syna Semele (podobnie jak syna Alkmeny, Heraklesa) budziła wątpliwości, ponieważ matka była kobietą śmiertelną.

Dräger (2005: 526) w miejsce: ἀκρωτηριάσας αὐτόν ([akroteriásas autón] – ‘gdy odciął mu’) proponuje: ἀκρωτηριάσας ἑαυτόν ([akroteriásas heautón] – ‘gdy odciął sobie’), posiłkując się odwołaniem do Hyginusa (Fab. 132,2; zob. Mitograf watykański I 123 [s. 39,36–37]), wedle którego Lykurg odciął sobie siekierą stopę, gdy chciał wyciąć winorośl.

por. wyżej, 2,97 (Abderos rozszarpany przez trackie klacze Diomedesa).

zob. wyżej, 2,14.