[2,30] {2,3,1} Bellerofont, syn Glaukosa, syna Syzyfa, po tym, jak przypadkiem zabił brata, Deliadesa, a jak mówią niektórzy – Pejrena lub jak inni – Alkimenesa, przybył do Projtosa i został oczyszczony ze zmazy. Poczuła doń pożądanie Stheneboja i przekazała mu przez po-
historię Bellerofonta (imię to ma dwa warianty: Βελλεροφόντης [Bellerofóntes] oraz Βελλεροφῶν [Bellerofón], częściej spotykane w polskich przekładach) opowiedział już Homer (Il. 6,152–211); por. Hezjod (frg. 43a,83–87; Theog. 325), Pindar (Ol. 13,86–90), Hyginus (Fab. 57).
zob. Homer (Il. 6,168; jest to pierwsza wzmianka o liście w literaturze europejskiej).
to jedna z kilku opowieści zawierających motyw „żony Putyfara” (Rdz 39,7–23); zob. niżej, 3,164 (Astydameja i Peleus); E.1,18–19 (Fedra/Fajdra i Hippolytos).
według przekazu Scholiów do „Aleksandry” Lykofrona (17) zabił Bellerosa, który był albo jego bratem, albo królem Koryntu. Imię Belleros było efektem odczytania imienia „Bellero-font” jako ‘Zabójca Bellerosa’ (φόνος [fónos] – ‘morderstwo / zabójstwo’).
zdaniem Asklepiadesa z Tragilos (FGrHist 12 F13) Bellerofont był synem Posejdona.