miasta w Argolidzie, na drodze do Koryntu, w pobliżu którego odbywały się igrzyska nemejskie.

według Klaudiusza Eliana (Nat.anim. 12,7) lew miał „spaść z księżyca”, jednak jest to najpewniej błędne rozumienie niejasnych wersów Epimenidesa (FVor 3 B2; zob. Hyginus, Fab. 30,2), który mówił o bogini Selene i wypuszczeniu lwa na rozkaz Hery.

forma imienia przyjęta przez Wagnera za poprawką Egiusa. Wedle Kallimacha (Aet., frg. 54 [Pf] = frg. 60c [Ha] = Probus, Verg. Georg. 3,19 [3.2,376,22‒377,6]): Molorchus. Papathomopoulos (2010), Dräger (2005) i Cuartero (2010) zamieścili w swoich edycjach lekcję: Μολόρκῳ [Molórko], poświadczoną w rękopisach Apollodora, a także w papirusowych (P.Lille) scholiach do Kallimacha (frg. 258,23(2) [SH, s. 103–104]) i w epopei Nonnosa (17,52).

to cecha większości potomstwa Ge/Ziemi, które nadnaturalnie szybko odzyskiwało siły i leczyło rany: odrastające głowy hydry lernejskiej (2,78–79); Antajos czerpiący siłę z kontaktu z matką-Ziemią (2,115).

różnicę między obrządkami widać w terminologii: ofiara dla bogów opisywana jest zazwyczaj, także przez Apollodora, czasownikiem θύειν [thýein], natomiast dla zmarłych (i heroizowanych) ludzi czasownikiem ἐναγίζειν [enagízein]. Ponadto podczas składania ofiary herosom (znów: zazwyczaj) nie spożywano mięsa ofiarnego (ofiara była całopalna), a krew zlewano do ziemi. Od powyższej zasady i stosowanej terminologii istnieją jednak liczne wyjątki.