341) Aktajon chwalił się, że jest lepszym myśliwym od Artemidy. W źródłach późniejszych (Kallimach, Hymn. 5,107–118; Owidiusz, Met. 3,143–252; Pauzaniasz 9,2,3) ujrzał nagą Artemidę w kąpieli i pragnął ją poślubić (Diodor Sycylijski 4,81,4) lub nawet owładnięty pożądaniem ‒ zgwałcić (Hyginus, Fab. 180).

tę wersję mitu poświadczają także inni autorzy archaiczni (Hezjod, frg. 217; Stesichoros, frg. 59[236]).

wedle Eurypidesa (Bacch. 338) były to suki, podobnie jak podaje Epitome Vaticana.

mit ten jest przykładem opowieści zapamiętywanej na zasadzie skojarzenia imienia bohatera (Aktajon) z jego działaniami czy losem (rozszarpany przez własne psy). Oba elementy narracji pozostają niezmienne, a reszta – przyczyny działania, okoliczności, skutki, postaci drugoplanowe (psy i ich imiona) czy genealogie – podlegały modyfikacjom stosownie do celów, jakie wyznaczył sobie autor, i potrzeb odbiorców.

podobnie jak Tejrezjasz (3,70), który za karę „tylko” stracił wzrok.

Ksenofont (Cyn. 1,1–2) wśród uczniów Chejrona, którym Centaur przekazywał umiejętność łowów z psami, Aktajona nie wymienił.

przemiana w jelenia może być stosunkowo późnym dodatkiem. Przed Owidiuszem (loc. cit.), który daje klasyczną wersję opowieści, ta metamorfoza poświadczona jest tylko przez Palajfatosa (6).

nie jest to μανία [manía], ale λύσσα [lýssa], czyli zwierzęca wściekłość i zajadłość, utożsamiane z wścieklizną.