o podobnych wyroczniach dotyczących śmierci ojca, dziadka lub teścia z rąk syna, wnuka lub zięcia przeczytamy niżej (3,16: Katreus i Althajmenes ‒ syn zabija nierozpoznanego ojca; 3,51: Lajos i Edyp ‒ jw.; E.2,4–7: Ojnomaos i Pelops ‒ przyszły zięć zabija teścia).

zob. Pindar (frg. 70d,15), a także zapewne Sofokles w dramacie Akrisjos (frg. 60–76 [Ἀκρίσιος]).

opowieści mityczne skupiały się na relacjach rodzinnych, a w ich obrębie na pochodzeniu poszczególnych członków rodu. W obrębie tej tematyki zwraca uwagę wątek kontroli ojca lub brata nad córkami / siostrami i ich seksualnością, z czym wiązało się potępienie kontaktów pozamałżeńskich, postrzeganych jako podważenie autorytetu głowy rodziny. Uwiedzione bądź zgwałcone przez bogów dziewczęta nie znajdywały zatem zrozumienia i akceptacji, co kończyło się ich ukaraniem, a niekiedy nawet śmiercią. Zob. 3,14 (Apemosyne); 3,27 (plotki o Semele).

zob. Ferekydes (F10). Horacy (Carm. 3,16,1) mówił o żelaznej wieży, podobnie jak Antygona w tragedii Sofoklesa (Ant. 948–950), gdy porównywała swój los do życia Danae.

spotykamy tu ten sam termin (λάρναξ [lárnaks]), jak w wypadku tzw. arki Deukaliona. Działanie Akrisjosa nosiło znamiona „wysadzenia”, czyli pozbycia się (niechcianego) dziecka (zob. wyżej, przyp. 57).

52) Apollodor powiela wersję Ferekydesa (F10–12), z tą jedynie różnicą, że u ateńskiego mitografa brak wątku Andromedy.

to najpopularniejsza wersja zdarzeń, znana już Homerowi (Il. 14,319).