[1,146] [Medea [Medeja]] zabiła synów, których miała z Jazonem, Mermerosa i Feresa, i uciekła do Aten na rydwanie zaprzężonym w skrzydlate smoki, który otrzymała od Heliosa. Mówi się ‹też›, że uciekła, zostawiając swe małe jeszcze dzieci, które jako błagalników posadziła przy ołtarzu Hery Ze Szczytów [Hery Akrai; Ἥρα ἀκραία – Héra akraía], ale Koryntyjczycy zabrali je [od ołtarza] i zadali im tyle ran, że zmarły.
jako córka Ajetesa Medea była wnuczką Heliosa.
mowa o kulcie bogini, jaki kwitł w Akrokoryncie, tj. na korynckiej akropoli (Eurypides, Med. 1379).
Pauzaniasz (2,3,7) przekazał, że ukamienowanie dzieci przez Koryntyjczyków skutkowało klątwą i pomorem dzieci w mieście, który powstrzymała dopiero wyrocznia nakazująca coroczne ofiary dla synów Medei i Jazona, a także wzniesienie posągu Trwogi (Δεῖμα [Deíma]).
nie we wszystkich wersjach mitu Medea zabijała swoje dzieci, choć literacki obraz Eurypidesa ma tak przemożny wpływ na nasze wyobrażenia, że inne świadectwa wydają się marginalne. Scholia do Eurypidesa (Med. 9) sugerują, że opowieść przedstawiona przez tragika była skutkiem przekupienia Eurypidesa przez Koryntyjczyków, którzy chcieli zdjąć z siebie odium morderstwa popełnionego na synach Jazona. Zgodnie z relacją Pauzaniasza (2,3,11) Medea zanosiła noworodki do świątyni Hery i chciała im zapewnić nieśmiertelność (1,31: Demofont), a kiedy została przyłapana przez Jazona, doszło do sporu między małżonkami, w efekcie którego Jazon wrócił do Jolkos. Z kolei wedle eposu Naupaktia (Ναυπάκτια; Pauzaniasz 2,3,9) Jazon przeniósł się z Jolkos na Korkyrę / Kerkyrę, a jego syn Mermeros zginął rozszarpany przez lwicę podczas polowania, co oznacza, że dożył wieku męskiego.