jego nazwa wywodziła się od imienia czarodziejki Kirke, siostry Pasifae (1,83).

poza tym miejscem Pteleon jest postacią nieznaną. Opowieść Owidiusza (Met. 7,661–862) miała związek z próbą sprawdzenia wierności małżonki przez Kefalosa, co skończyło się jej ucieczką, gdy wyszło na jaw, że dała się przekupić.

zob. wyżej, przyp. 308.

w wersji Hyginusa (Fab. 189,9–10) i Owidiusza (Met. 7,683–684. 842) Kefalos cisnął włócznią Minosa, która nie chybiała. Prokris w Hadesie pojawiła się już w eposie Homera (Od. 11,321).

Prokris to dość nietypowa heroina, ponieważ – tak jak Atalanta – lubowała się w łowach, sama wybierała sobie partnerów (Pteleon, Minos), nie została za zdradę wygnana ani zabita, lecz uciekła i przystała do towarzyszek Artemidy (Owidiusz, Met. 7,745–746). Z kolei po powrocie, pogodzona z mężem, wyprawiła się wraz z nim na polowanie lub (jak podaje część przekazów) wówczas go podpatrywała. Wszystkie te zachowania odbiegają znacząco od postaw typowych dla mitycznych żon.

wyjaśnienie tego szokującego szczegółu znajdujemy u Antonina Liberalisa (Met. 41), który opowiadał, że Minos ejakulował skorpionami, wężami i krocionogami, co czyniło go bezpłodnym, a uleczyła króla dopiero Prokris, umożliwiając mu posiadanie dzieci z własną małżonką, Pasifae.

w bardziej rozpowszechnionej wersji Prokris udała się na polowanie skrycie, bo sądziła, że mąż ją zdradzał.

zdaniem Pauzaniasza (1,37,6) Kefalos przebywał na wygnaniu w Tebach, a zgodnie z przekazami Antonina Liberalisa (Met. 41) i może Ferekydesa (F34) – w Thorikos, w Attyce.

o psie zob. wyżej, 2,58–59. Według Owidiusza (Met. 7,683–684) włócznia sama wracała do ręki rzucającego. Hyginus (Fab. 189,5) i Owidiusz (Met. 7,753–758) twierdzili, że był to jednak dar Artemidy/Diany dla Prokris, a nie Minosa.