być może dlatego, że w jednej z wersji (3,96) Pelasgos był „synem ziemi”.

3; Pauzaniasz 8,1,4–6) oskarżali synów, Lykaona zaś, podobnie jak jego ojca Pelasgosa, czynili sprawiedliwym władcą. Jednak niezależnie od wyboru przekazu Lykaon zostawał zamieniony w wilka (λύκος [lýkos]) i był to drugi istotny element tej tradycji, obok śmierci synów. O ofiarach z ludzi dla Zeusa Lykijskiego (Ζεύς Λύκιος [Zeús Lýkios]), tj. ‘Wilczego’, w Arkadii i wilkołactwie (λυκανθρωπία [lykantropía]) Arkadyjczyków opowiadał Pauzaniasz (8,2,6); zob. Frazer (1921: ad loc.).

w relacji Pauzaniasza (8,3,1) najstarszy był Nyktimos, który tutaj (3,99) będzie najmłodszy.

wyjaśnienie powstania nazwy miasta Trapezus w Arkadii, która jednak według Pauzaniasza (8,2,3) pochodziła od imienia jednego z synów Lykaona.

wedle jednej z wersji ta epoka bezbożności kończyła się nie tylko śmiercią Lykaona i jego synów, ale ogólnym kataklizmem, z którego uszli cało tylko Deukalion i Pyrra. Nie stało to jednak w sprzeczności z lokalną tradycją arkadyjską, która od synów Lykaona wyprowadzała nazwy miast i ludów tej krainy.

dla Hezjoda (frg. 163; zob. Eratosthenes, Catast. 8) był to Arkas, syn Lykaona, a Lykofron (Alex. 481; zob. Scholia do „Aleksandry” Lykofrona ad loc.) mówił o synu Lykaona, Nyktimosie; Owidiusz (Met. 1,225–226) wspominał o jakimś zakładniku z plemienia Molossów. Podobny motyw zabicia człowieka i podania go do jedzenia gościom pojawiał się w micie o Tantalu i jego synu Pelopsie (E.2,3) oraz w opowieści o uczcie Thyestesa (E.2,13).

ten typ opowieści o przemianach bogów skrytykował Platon w 2. księdze Państwa (Resp. 380d–e. 381e).

2), a wówczas owym poćwiartowanym przez Lykaona chłopcem był syn Kallisto, Arkas, a zatem wnuk Lykaona, którego później Zeus przywróci jednak do życia. ‹Czując odrazę› ‒ Wagner honoruje uzupełnienie Egiusa, którego dokonał on na podstawie komentarza Tzetzesa (Scholia do „Aleksandry” Lykofrona 481).