motyw ten pojawiał się już u Asklepiadesa z Tragilos (FGrHist 12 F2), co oznacza, że znany był któremuś z tragediopisarzy ateńskich w V w. p.n.e. Według Argonautyk orfickich (694–696) za namową Hery i Ateny Argonauci wypuścili czaplę.

opowieść mityczna nie skupiała się wyłącznie na dokonaniach Argonautów, ale objaśniała także obecną postać świata: na poziomie geograficznym (góry, rzeki), onomastycznym (nazwy miast i ludów) oraz społecznym (zwyczaje, święta). Z czasem mitycznym zatem łączyły Greków nie tylko genealogie, ale także otaczający ich krajobraz, a miejsca w przestrzeni, związane z nimi nazwy i opowieści tworzyły sieć koordynatów kulturowych, które pozwalały człowiekowi bezpiecznie nawigować przez największe zagrożenia.

ich nazwa nawiązywała do czasownika συμπλήττω ([symplétto] – ‘zderzać się’). Apollonios Rodyjski (Arg. 1,2) określał je jako ‘Sine/Granatowe/Ciemnoniebieskie Skały’ (κυάνεαι πέτραι [kyáneai pétrai]), a w tragedii Eurypidesa (Med. 2) pojawiały się jednocześnie oba określenia: ‘sine Symplegady’ (κυάνεαι Συμπληγάδες [kyáneai Symplegádes]). Już Herodot (4,85) podał informację, że skały w pobliżu Chalcedonu, które zamykały drogę na Morze Czarne, niegdyś miały się poruszać.

przypomnijmy, że Hera wspierała Jazona i pragnęła na Peliasie zemsty, która dokonała się wraz ze sprowadzeniem do Jolkos Medei (1,92). W eposie Apolloniosa (Arg. 2,598) herosów wspierała Atena.