wcześniejszą historię wyroczni delfickiej nakreślił Pauzaniasz (10,5,5–13). Jej pierwotną panią była Ge, która także później posiadała swoją świątynię w okręgu Apollona.

o istnieniu tej szczeliny wspominali np. Diodor Sycylijski (16,26) i Strabon (9,3,5). W ostatnich latach prowadzono badania geologiczne, mające odpowiedzieć na pytanie o źródło intoksykacji pytyjskiej wieszczki, ale pomimo informacji o gazach, które mogły się wydobywać na powierzchnię i wpływać na jej stan, wyniki wciąż nie dają jednoznacznych odpowiedzi.

pierwszy nowożytny wydawca Apollodora, Egius (zob. wstęp, s. 82), zaproponował lekcję: „Thymbris” w miejsce zachowanego w rękopisach imienia „Hybris” (Ὕβρεως), co powszechnie zaakceptowano.

dziewicza Artemida opiekowała się dojrzewającymi dziewczętami oraz zamążpójściem i porodem jako etapami życia społecznego związanymi z utratą dziewictwa i zmianą statusu.

jest on w dziele Apollodora pierwszym bohaterem, który zawinił zuchwalstwem (ὕβρις [hýbris]), jakiego nie powinien dopuścić się człowiek (zob. niżej, przyp. 56), dlatego spotkała go sroga kara, a sam Tityos stał się przykładem mającym powstrzymać innych. W miejscowości Panopeus w Fokidzie, w środkowej Grecji, pokazywano ogromnych rozmiarów grób Tityosa (Pauzaniasz 10,4,5), a na Eubei grotę, w której ukrywała się jego matka Elara (Strabon 9,3,14).

jedną z funkcji bogini Artemidy było sprawowanie opieki nad porodami i kobietami w połogu.

okoliczności tych narodzin przedstawia wiele utworów literackich; zob. np. Hymn homerycki (3), Kallimach (Hymn. 4).