o takim działaniu krwi Gorgony mówił także Eurypides (Ion 1001–1017); zob. Zenobios (1,18). Znane z auspicjów rozróżnienie wartości przestrzeni opierano na ustaleniu, że to, co prawe, jest dobre i użyteczne, a to, co lewe, złe i szkodliwe.

wyżej (3,18–20) uratował go wieszczek Polyidos (zob. także Hyginus, Astr. 2,14). Jak twierdzi Melesagoras ‒ wśród badaczy istnieją rozbieżności co do identyfikacji tej postaci, ale samo świadectwo jest zazwyczaj przypisywane Amelesagorasowi z Aten, historykowi z IV/III w. p.n.e.

takie imię nosiło bóstwo opiekujące się obrzędami weselnymi i młodymi małżeństwami (przedstawiano go zwykle jako młodzieńca ze skrzydłami, trzymającego pochodnię weselną, welon lub wieniec z kwiatów), a termin ὑμέναιος [hyménaios] oznaczał ‘pieśń weselną’, w której powtarzał się refren „O Hymenie, Hymenajosie”. Według Kornelliusza Balbusa (Serwiusz, in Aen. 4,127) Hymenajos umarł podczas wykonywania pieśni na weselu Dionizosa i Althai (o ich związku zob. wyżej, 1,64). Jego postać najwcześniej przywołał Pindar (frg. 128c).

tytułowa bohaterka utworu to żona Amfiaraosa i matka Alkmajona, a zatem postać związana z wyprawą przeciw Tebom. Hippolytosa ‒ mowa o synu Tezeusza (E.1,19).

tj. jak twierdzi się w utworach przekazanych pod imieniem Orfeusza.

epickiego utworu genealogicznego z epoki archaicznej, który opisywał heroiny podobnie jak w Hezjodowym Katalogu kobiet (Pauzaniasz 10,38,11) i zawierał opowieści o Argonautach. Tak jak w wypadku Opowieści cypryjskich nazwa eposu (od miasta Naupaktos) nie wydaje się związana z tematyką utworu, ale z miejscem jego powstania czy wykonania (stąd określa się go także jako Carmen Naupactium).

jednego z uczestników wyprawy Siedmiu przeciw Tebom (3,73).

o zabiciu Gorgony przez Perseusza zob. wyżej, 2,41–42.

syna Pronaksa (1,103; zob. Pauzaniasz 3,18,12), uczestnika wojny o Teby.

inne katalogi przywróconych do życia przez Asklepiosa: Sekstus Empiryk (Adv.math. 1,260–262), Filodemos (Piet. 45b), Scholia starsze do pieśni Pindara (Pyth. 3,54), Scholia do Eurypidesa (Alc. 1). W scholiach pojawia się, cytowana za Ferekydesem (F35a), informacja, że Asklepios ożywiał także zmarłych w Delfach. Propercjusz (2,1,61nn.) na liście wskrzeszonych zamieścił nadto Androgeosa, syna Minosa.

w oryginale pojawia się tu termin χειρουργικός ([cheirurgikós] ‒ ‘ktoś, kto działa, posługując się rękoma’, a zatem jakby ‘rękodzielnik’; por. pol. ‘chirurg’), który oznaczał ‘specjalistę’ i ‘kogoś biegłego w konkretnej umiejętności’.

syna Perieresa (3,117. 125) i zięcia Menelaosa.

katalog imion uchodzi od czasu ustaleń Rudolfa Herchera (1874) za nieautentyczny, jednak argumentów za jego pozostawieniem jest tyle samo, co przeciw (Dräger [2005: 565]).