ta okrągła liczba pojawia się np. w katalogach Nereid czy Danaid, może mieć także związek z ilością członków grup choreicznych w kulturze greckiej, jako że np. dytyramby wykonywano w Atenach właśnie w grupach pięćdziesięcioosobowych.

w zasadzie chodziło nie o czaszkę, lecz o rozwartą szczękę (χάσμα [chásma]) lwa; zarówno ów „hełm”, jak i skóra upodabniały Heraklesa do lwa.

164) Apollodor zamieścił katalog córek Thespiosa i ich synów. Herodoros (F20) mówił w tym kontekście o siedmiu dniach, a Pauzaniasz (9,27,6) o jednej nocy. W wersji lokalnej, cytowanej przez Pauzaniasza, jedna z córek Thespiosa odmówiła współżycia z Heraklesem i za karę została dziewiczą kapłanką w świątyni herosa. Thespiadami nazywano także Muzy z Thespii (Warron, Ling. 7,20), czyli boginie z Helikonu, które czczono w mieście położonym u stóp tej góry (Pauzaniasz 9,29–30). Doprowadziło to wtórnie do pojawienia się opowieści o Thespiadach („córkach Thespiosa”) jako fałszywych Muzach, podobnych do Pieryd jako „córek Pierosa” (Pliniusz Starszy, NH 36,39; Owidiusz, Met. 5,310).

w rękopisach widnieją tu formy: θεστίου [thestíu] oraz θεσπίων / θεστίων [thespíon / thestíon], które poświadczają Herodoros (F20) i Pauzaniasz (9,27,6). Jednak niżej (2,149) także pojawia się brzmienie: „Thespios”, które powraca w dziele Diodora Sycylijskiego (4,29,2). Imię Thestios nosił król Pleuronu, ojciec Althai, matki Meleagra (1,59. 62). Thespie to duże miasto w Beocji, u stóp Helikonu, leżące na zachód od Teb.

masyw Kithajronu był wspólnym terytorium kilku miast beockich.

w innej wersji mitu zwierzę zabił syn Pelopsa, Alkathoos (Pauzaniasz 1,41,3).

częściej mówiło się, że atrybutem Heraklesa była skóra lwa nemejskiego (Diodor Sycylijski 4,11,4; Teokryt, Idyll. 25,278–281).

tj. masywu górskiego leżącego na granicy między Beocją, Attyką i Megarą.