[2,107] Wędrując więc po woły Geryona przez Europę, przemierzył wiele dzikich miejsc, aż wkroczył do Libii. Przybywszy do Tartessos, jako znak [swej] wędrówki wzniósł na granicy Europy i Libii dwa stojące naprzeciwko siebie słupy. Rozgrzany promieniami Heliosa podczas wędrówki, napiął łuk, celując w [boga]. Ten zaś z podziwu dla jego męstwa podarował mu złotą czarę, w której [Herakles] przepłynął Okeanos.
tj. Słupy Heraklesa (gr. Ἡράκλειαι Στῆλαι [Herákleiai Stélai], łac. Columnae Herculis); zob. Strabon (3,5,5). Za nimi rozciągał się już tylko Okeanos.
tak brzmi tekst w rękopisie A. Edycja Wagnera, od której tu odstępujemy, opiera się na tekście Diodora Sycylijskiego (4,17,3) i zakłada, że chodziło o zabicie wielu dzikich stworzeń w trakcie wędrówki: ἄγρια πολλὰ ‹ζῷα› ἀνελὼν; zob. Dräger (2005: 480–481).
w wersji Ferekydesa (F18a) Herakles napinał łuk, aby powstrzymać żar słońca; Helios nakazywał mu przestać, więc przestraszony heros odkładał broń, a bóg w zamian dawał mu swoją czarę.
tj. podarował mu łódź w kształcie czary, w której Helios podróżował na drugi koniec świata. Naczynie posłuży herosowi raz jeszcze w drodze do sadu Hesperyd (2,119).