[1,24] Tezeusz przybył z Pejrithusem do Hadesu, ale dał się wywieść w pole, [Hades] bowiem przyjął ich najpierw gościnnie, prosząc, by zasiedli na tronie Zapomnienia [Λήθη – Léthe], [gdy więc tylko to uczynili,] przyrośli do tronu unieruchomieni przez wijące się węże. Pejrithus pozostał uwięziony u Ajdoneusa, a Tezeusza wyprowadził na górę Herakles i odesłał do Aten. Wygnany jednak stamtąd przez Menestheusa, [Tezeusz] udał się do Lykomedesa, który strącił go w przepaść i zabił.
tj. do króla Skyros, wśród którego córek pokolenie później wychowywać się będzie Achilles (3,174).
zob. Diodor Sycylijski (4,62,4), Plutarch (Thes. 35,6), Pauzaniasz (1,17,6). Dräger (2005: 616) słusznie zwrócił uwagę, że w epitomie dotyczącej losów Tezeusza brak opowieści o synojkizmie (συνοικισμός [synoikismós]), czyli połączeniu osad attyckich w jeden organizm polityczny (Tukidydes 2,15; Plutarch, Thes. 24,1). Epitoma 2 Ród Pelopsa
zob. wyżej, 2,124.
Frazer (1921: ad loc.) daje tu poprawkę Herwerdena (εἰς ἀΐδιον [eis aídion] – ‘na zawsze / na wieczność’). Obie wersje są możliwe do przyjęcia, pozostajemy jednak przy edycji Wagnera i rękopisie Epitome Vaticana. Forma „Ajdoneus” jest wzdłużoną, poetycką odmianką imienia „Hades” (np. Homer, Il. 5,190; 20,61).
nazwa owego tronu pojawia się tylko u Apollodora, zob. jednak Horacy (Carm. 4,7,27nn.). O przyrośnięciu herosów do tronu pisał Panyas(s)is (frg. 17), a scenę namalował Polignot w budynku zebrań (λέσχη [lésche]) Knidyjczyków w Delfach (Pauzaniasz 10,29,9).