531) przedstawił argumenty uzasadniające wersję, zgodnie z którą z ręki Apollona i Artemidy zginęli obaj bracia. Zazwyczaj twierdzono, że Amfion przeżył śmierć swoich dzieci, ale oszalał ze smutku (Lukian, Salt. 41) i zginął, próbując zaatakować świątynię Apollona (Hyginus, Fab. 9,4), lub popełnił samobójstwo (Owidiusz, Met. 6,272–273).

scena śmierci Niobidów została unieśmiertelniona w kilku realizacjach plastycznych, z których najbardziej znana jest grupa posągów znajdujących się obecnie w Galerii Ufizzi we Florencji: to rzymska kopia greckich oryginałów z nieznanego okresu, ale przypisywanych Skopasowi lub Praksytelesowi (Pliniusz Starszy, NH 36,28).

Apollodor wymienia Chloris (niewspomnianą wcześniej [3,45] wśród potomstwa Niobe) jako ocalałą z rzezi późniejszą żonę Neleusa, utożsamiając Amfiona, syna Zeusa i małżonka Niobe, z Amfionem, synem Jasosa (1,93; wyżej, przyp. 58). Również Pauzaniasz (5,16,4) podał, że w pierwszych igrzyskach ku czci Hery zwyciężczynią w wyścigu dziewcząt była Chloris, córka Amfiona, którą określił jako „jedyną już żeńską latorośl tego rodu” i zaliczył do potomstwa Niobe.

zob. Homer (Il. 24,602–617), Diodor Sycylijski (4,74,3), Owidiusz (Met. 6,146–312), Pauzaniasz (2,21,9), Hyginus (Fab. 9,2; 11). Posiadanie licznego potomstwa było w starożytności powodem do dumy i przyczyniało się do zamożności oraz chwały domu i rodu, tym bardziej że tylko nieliczne dzieci dożywały pełnoletności.

również te imiona nie pojawiają się wcześniej (3,45). Próbując pogodzić rozbieżne tradycje, Pauzaniasz (2,21,9) twierdził, że Meliboja była tożsama z Chloris.

choć wcześniej mowa o żeńskich i męskich potomkach, wydaje się, że chodzi tu o męża Niobe, a nie o jakiegoś (innego i nieznanego) syna o tym samym co ojciec imieniu. Nasz kłopot interpretacyjny wynika tu z techniki stosowanej przez Apollodora, który streszczając mit, opuszcza niektóre elementy fabuły i zmusza w ten sposób czytelnika do czujności.

Pauzaniasz (1,21,3) widział (podobnie jak my dzisiaj) na górze Sipylos w Lidii (zachodnie wybrzeże Azji Mniejszej) skałę, która z daleka przypomina płaczącą kobietę.