nazwa „Scytia” obejmowała zazwyczaj wszystkie obszary leżące na północnym wschodzie greckiego świata.

zob. niżej, 2,119.

zgodnie z dziełem Hezjoda (Theog. 565–567; Op. 50–52) kradzież Prometeusza była w zasadzie odzyskaniem ognia i pozostawieniem go ludziom na stałe po tym, jak Zeus oszukany podziałem ofiary (dla bogów przeznaczono kości przykryte tłuszczem; Theog. 535–541) odebrał ludziom ogień. Późniejsi autorzy wyjaśniali, że ogień został skradziony albo z kuźni Hefajstosa, albo z kół rydwanu Słońca.

zob. Hezjod (Theog. 507–616) oraz tragedię Ajschylosa Prometeusz w okowach/skowany (Προμηθεὺς δεσμώτης [Prometheús desmótes]).

wątek opowieści mitycznej dotyczący stworzenia przez Prometeusza ludzi jest późny i ma poświadczenia dopiero w czasach cesarstwa (Owidiusz, Met. 1,82nn.; Pauzaniasz 10,4,4). Wcześniej syn Tytana Japeta był opisywany jako dobroczyńca ludzkości, ale nie jej stwórca, a początek rodu ludzkiego wiązano z Deukalionem, synem Prometeusza (niżej, 1,48). W mitologii greckiej pierwsi ludzie albo byli potomkami bogów (Apollodor wszelkie genealogie wyprowadza od Tytanów), albo zostali przez nich stworzeni (np. Pandora). Wedle wersji pobocznych ludzie bywali „autochtonami”, tj. ‘pochodzącymi z ziemi’, lub zostali zasiani i wyrośli z zębów smoka bądź rozrzuconych kamieni.

tj. w pędzie rośliny z rodziny selerowatych (Ferula foetida L. ‒ ‘zapaliczka cuchnąca/smrodzieńcowa’); zob. Hezjod (Theog. 567), Ajschylos (Prom. 109).