zob. także wyżej, 2,114. Scena walki o trójnóg delficki między Heraklesem a Apollonem była popularna w ikonografii i pojawiła się np. na skarbcu Syfnijczyków w Delfach.

Pauzaniasz (10,13,7–8) twierdził, że wieszczka odmówiła herosowi wyroczni właśnie dlatego, że zabił Ifitosa. Na próbę wyniesienia trójnogu miała jednak szybko zareagować, mówiąc, że „był to inny Herakles”. Sformułowanie, które pozwoliło jej udzielić wyroczni i udawać, że zabójstwo nie było dziełem „tego” Heraklesa, stało się przysłowiowe (10,13,8): „ἄλλος ἄρ’ ῾Ηρακλέης Τιρύνθιος, οὐχὶ Κανωβεύς·πρότερον γὰρ ἔτι ὁ Αἰγύπτιος ῾Ηρακλῆς ἀφίκετο ἐς Δελφούς” („Był to inny Herakles, z Tirynsu, a nie z Kanopy [Kanobos]. Wcześniej bowiem odwiedził Delfy Herakles egipski”; przekład H. Podbielski).

czas służby Heraklesa bywał wyznaczany różnie: od roku (Sofokles, Tr. 252) lub trzech lat do ośmiu lub dwunastu lat (3,24. 122).

według Hyginusa (Fab. 32,3) Herakles znalazł się w Delfach po zabójstwie dzieci, jakie miał z Megarą.