[4,1] Achilles, trwając w gniewie z powodu Bryzejdy, nie wychodził do walki ‹…›, córki kapłana Chrysesa. Ośmieleni tym barbarzyńcy wyszli na przedpola miasta. Aleksander i Menelaos bili się w pojedynku; ulegającego [przeciwnikowi] Aleksandra Afrodyta wyniosła [z pola walki]. Pandar, strzeliwszy z łuku w Menelaosa, zerwał zaprzysiężony rozejm.
zob. Homer (Il. 3,15–382).
w Homerowej epopei (Il. 4,85nn.) Pandar został namówiony do tego przez Atenę, która przybrała postać Laodokosa, syna Antenora.
wraz z tym zdaniem wkroczyliśmy w tę część opowieści o wojnie trojańskiej, którą unieśmiertelnił w Iliadzie Homer (Il. 1,1–7; Hyginus, Fab. 106,1). Zawarte w 4. epitomie streszczenie jest, niejako przy okazji, dobrym przykładem kunsztu Poety, który operując tym samym materiałem mitycznym, skomponował epickie arcydzieło. Obecne w epitomach zarysy fabuł wojny trojańskiej są dla nas jednocześnie ostrzeżeniem przed pochopną oceną utworów cyklu epickiego, które znamy właśnie wyłącznie ze streszczeń, a te ze swej natury skupiają się wyłącznie na warstwie fabularnej.
luka zawierała zapewne informację o okolicznościach odebrania Bryzejdy Achillesowi (Hyginus, loc. cit.).