[1,2] Jako czwartego zabił Koryntyjczyka Skejrona [Skirona], syna Pelopsa, a wedle niektórych Posejdona. Obrał on za siedzibę skały, które od niego zwano Skejronidzkimi [Skirońskimi], i zmuszał podróżnych do obmywania mu stóp, a gdy je myli, zrzucał ich ‹w głębinę morską› na pożarcie ogromnemu żółwiowi. [1,3] Tezeusz chwycił [Skejrona] za stopy i rzucił ‹do morza›.
w tej genealogii Skejron/Skiron został przyrodnim bratem Tezeusza (3,208).
zob. Bakchylides (Dith. 4(18),24–25), Owidiusz (Ib. 407; Met. 7,443–447), Pauzaniasz (1,44,8). Plutarch (Thes. 10,2–5) podał, że w tradycji megarejskiej Skejron/Skiron nie był rozbójnikiem, ale pogromcą bandytów. Negatywny portret Skejrona mógł być efektem wrogości, jaka w czasach historycznych wywiązała się między Atenami a Megarą na tle m.in. rywalizacji o prawa do wyspy Salaminy.
zob. wyżej, 2,168. Określenie σκίρον [skíron] przydawano w starożytności białym, wapiennym skałom; tu mowa o nadmorskich skałach w pobliżu Megary.