[2,23] Amymone urodziła [ze związku] z Posejdonem Naupliosa. Żył on bardzo długo, pływał po morzach i tych, których napotkał, znakami ogniowymi prowadził na śmierć. Tak się jednak zdarzyło, że i on zginął w ów właśnie sposób. Zanim zginął, poślubił – jak twierdzą tragicy – Klymene, córkę Katreusa, jak utrzymuje autor Powrotów [frg. 11; Νόστοι – Nóstoi] – Filyrę, a wedle Kerkopsa – Hesjone oraz spłodził Palamedesa, Ojaksa i Nausimedonta.
zob. Hezjod (frg. 297) oraz wyżej, przyp. 97.
Nauplios (‘Żeglarz’), doskonale znający się na żegludze, był znany przede wszystkim z zemsty, jakiej za śmierć syna, Palamedesa, dokonał na flocie wracających spod Troi Greków (E.6,11). Ten epizod, związany z naprowadzaniem statków za pomocą znaków świetlnych na skały Eubei, określił jego „specyfikę mityczną”, czyli zwodzenie i zabijanie żeglarzy (np. Eurypides, Hel. 767; Strabon 8,6,2).
zachowany fragmentarycznie epos z epoki archaicznej był częścią cyklu trojańskiego i przedstawiał opis powrotów Achajów spod Troi; zob. niżej, E.6.
438 [Ναύπλιος]). O Klymene zob. niżej, 3,12. 15.
tekst jest w tym miejscu zepsuty, jednak sens wydaje się jasny: Nauplios ginie śmiercią podobną do tej, którą niósł innym. Idąc za propozycją Trzaskomy (2007: ad loc.), modyfikuję tu składnię przyjętą przez Wagnera (καὶ αὐτὸν τελευτῆσαι ἐκείνῳ τῷ θανάτῳ ᾧπερ ἄλλων τελευησάντων †ἐδυσφόρει, πρὶν δὲ τελευτῆσαι – ‘że i on zakończył życie taką właśnie śmiercią, jaką kończyli je inni †ἐδυσφόρει [słowo niezrozumiałe], zanim zakończył życie’), starając się jednak pozostać jak najbliżej wersji rękopisów.
np. Sofokles w niezachowanej tragedii Nauplios (TrGF4, s. 353–361:
Apollodor o synach Naupliosa opowiada niżej (3,15), ale nie pada tam imię Nausimedonta.
jednym z powodów owej długowieczności wydaje się potrzeba uzyskania narracyjnej koherencji, ponieważ wojna trojańska toczyła się wiele pokoleń później. Apollonios Rodyjski (Arg. 1,133–138) rozwiązał ten kłopot chronologiczny, przyjmując istnienie dwóch postaci o tym imieniu.