Spis Treści

Epitomy
Spis Treści

Epitomy

Apd. 1.93-94:

[1,93] {1,9,9} Później bracia wystąpili przeciw sobie. Wygnany Neleus udał się do Messene i założył Pylos, poślubił też Chloris, córkę Amfiona, z którą miał córkę Pero i synów: Taurosa, Asteriosa, Pylaona, Deimachosa, Eurybiosa, Epilaosa, Frasjosa, Eurymenesa, Euagorasa, Alastora, Nestora i Periklymenosa, obdarzonego przez Posejdona umiejętnością zmiany postaci. Walcząc zatem z Heraklesem, który obległ i złupił Pylos, [Periklymenos] zamieniał się to w lwa, to w węża, to znów w pszczołę, zginął jednak z ręki Heraklesa, tak samo jak inni synowie Neleusa. [1,94] Jeden tylko Nestor się uratował, wychowywał się bowiem u Gereńczyków. Poślubił Anaksibię, córkę Kratieusa, i spłodził córki: Pejsidike oraz Polykaste, a także synów: Perseusza, Stratichosa, Aretosa, Echefrona, Pejsistratosa, Antilochosa i Thrasymedesa.

zob. Homer (Il. 11,693).

w micie wykazywało ją potomstwo bogów związanych z wodą: Posejdona i Okeanosa, a Periklymenos był po matce wnukiem Posejdona.

taką wersję znamy tylko z dzieła Apollodora. Wedle Homera (Od. 3,452; zob. Hyginus, Fab. 97,5) żoną Nestora była Eurydike, córka Klymenosa.

Homer (Od. 11,281; por. Ferekydes, F117) uczynił ojcem Chloris Amfiona, syna Jasosa, a więc postać różną od Amfiona, syna Zeusa i Antiope. Późniejsze zaliczenie Chloris do grona Niobidek (3,46) oznacza, że doszło do pomieszania postaci i kontaminacji dwóch odmiennych opowieści.

Apollodor (lub jego źródło) użył tu czasownika wywodzącego się ze słowa στάσις [stásis], mającego szerokie konotacje społeczno-polityczne. Nie chodzi bowiem o dowolny ‘spór’, ale rodzaj ‘bratobójczej walki’ czy ‘wojny wewnętrznej’. Za pomocą tego terminu opisywano konflikty w greckich poleis, w których regularnie wybuchały wewnętrzne waśnie na tle politycznym, ekonomicznym bądź społecznym. Jedno z najlepiej znanych starć tego typu, stasis na Korkyrze, zapoczątkowało wybuch wojny peloponeskiej (Tukidydes 3,82–83). Historia obu braci i ich walki o władzę była tematem niezachowanej do naszych czasów tragedii Sofoklesa Tyro (Τυρώ). Niektórzy sądzą, że mogła ona stać się dla najstarszego rzymskiego annalisty, Kwintusa Fabiusza Piktora (ok. 254‒201 p.n.e.; Quintus Fabius Pictor), inspiracją do stworzenia rodzimej, rzymskiej opowieści o Romulusie i Remusie.

Homer (Od. 3,413–415) wyliczał sześciu z siedmiu synów, ponieważ Antilochos zginął już pod Troją z ręki Memnona, gdy ratował ojca (Pindar, Pyth. 6,28nn.).

także tu Messene oznacza peloponeską krainę Messenię. Jej ważne miasto, Pylos, leżało w południowo-zachodniej części, niedaleko brzegu morza.

zob. Homer (Il. 11,690–693) oraz niżej, 2,142.

zob. Hezjod (frg. 35). Zapewne chodzi o mieszkańców miasta Gerenia / Gerenos / Gerenon w Messenii. Z epizodem tym wiązało się Homerowe (np. Il. 2,336) określenie Nestora: „jeździec gereński” (Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ [Gerénios hippóta Néstor]).

dwunastu synów Neleusa wymienił także Hezjod (frg. 33a), Homer zaś (Il. 11, 286) mówił tylko o trzech.

u Hezjoda (frg. 33a–b) przeobrażał się w orła, mrówkę, rój pszczół i węża, a Herakles trafił go strzałą, gdy w postaci pszczoły usiadł na jarzmie rydwanu herosa. Scholiasta (Scholia starsze do Apolloniosa z Rodos 1,156–160a) podał, że Herakles trafił Periklymenosa maczugą, gdy zamienił się on w muchę.

Ustawienia wyświetlania
Export
Udostępnianie