[3,77] Przed uciekającym wzdłuż rzeki Ismenos Amfiaraosem, zanim Periklymenos zdołał ranić go w plecy, Zeus otworzył piorunem ziemię. Pochłonęła ona [Amfiaraosa] wraz z rydwanem i woźnicą Batonem (według innych ‒ Elatonem), a Zeus obdarzył go nieśmiertelnością. Jednego tylko Adrastosa uratował koń Arejon; zrodziła go Posejdonowi Demeter, gdy złączyła się z nim pod postacią Erynii.
8,149) woźnicą rydwanu Amfiaraosa uczynił samego Apollona. Jednego tylko Adrastosa uratował ‒ zdaniem Diodora Sycylijskiego (4,65,9) Adrastos powrócił do Argos, ale Pauzaniasz (1,43,1) twierdził, że osiadł on w Megarze, gdzie po śmierci doznawał czci jako heros. Zanim zmarł w podeszłym wieku, przeżył śmierć swego syna, który (jako jedyny z dowódców) zginął podczas wyprawy Epigonów (Hellanikos, F100; niżej, 3,83).
o Arejonie wspominał już Homer (Il. 23,346–347). W obszerniejszej wersji mitu Posejdon zamienił się w ogiera, gdy wymykająca się z jego uścisków Demeter przeobraziła się w klacz. Z ich związku zrodził się Arejon, pierwszy koń. Demeter była czczona jako Erynia w arkadyjskim mieście Telfusa (Lykofron, Alex. 153. 1038).
27; 10,8–9). Miejsce śmierci herosa lokalizowano na drodze z Potni do Teb (Pauzaniasz 9,8,3), a w Tebach wskazywano jego grób (Herodot 8,134). Jednak najsłynniejszym miejscem kultu, wyrocznią, a nawet miejscem uleczeń, było sanktuarium w attyckim Oropos (Pauzaniasz 1,34,2).