w relacji Pauzaniasza (1,39,2) nie mówi się o zdobyciu Teb, a herosi zostali pogrzebani w Eleusis (zob. Lizjasz 2,7,10; Izokrates 4,54–58). To „mityczne” zdobycie Teb przez Ateńczyków poprzedzałoby wyprawę Epigonów, stąd wydaje się bardziej prawdopodobne, że któryś z mitografów zamienił potyczkę, o jakiej wspomina część źródeł, w bardziej chlubne zdobycie miasta. Pauzaniasz (loc. cit.) dodał, iż Tebańczycy zaprzeczali, że w ogóle doszło do starcia z Ateńczykami, bo sami dobrowolnie wydali zwłoki tych, którzy padli w boju. Widoczny w tej wersji mitu obraz trudności z pochówkiem poległych w bitwie wojowników pojawił się w teatrze ateńskim w czasach wojny peloponeskiej. Ateńczykom niejednokrotnie odmawiano prawa do pogrzebania zmarłych (np. po bitwie pod Delion w 421 r. p.n.e.), a łamania tego zwyczaju dopuszczali się zwłaszcza Tebańczycy. Główne wątki dramatyczne Antygony (Ἀντιγόνη [Antigóne]) Sofoklesa i Błagalnic (Ἱκέτιδες [Hikétides]) Eurypidesa to zatem motywy mityczne uaktualnione przez tragediopisarzy zgodnie ze współczesną im historią.

zob. Eurypides (Suppl. 1034–1071), Hyginus (Fab. 243,2). W wyprawie Siedmiu uczestniczył także brat Euadne, Eteoklos, a jej ojciec doradzał Polynejkesowi przekupienie Erifyle (3,60).

Kapaneus zginął (3,73) od pioruna Zeusa, gdy jako pierwszy wspiął się na tebańskie mury i bliski był zdobycia miasta wbrew przeznaczeniu.

wyżej (2,167) w podobnej sytuacji znajdowali się Heraklidzi (Pauzaniasz 1,17,1). W Atenach czczono także upersonifikowany Demos i Demokrację, a np. w Sparcie wystawiono ołtarze Gelosowi (‘Śmiech’) i Fobosowi (‘Strach / Przerażenie’). Wedle Eurypidesa (Suppl. 1nn.) Adrastos schronił się przy ołtarzu Demeter w Eleusis; zresztą później wskazywano tam groby poległych członków wyprawy na Teby (Plutarch, Thes. 29,5).