słowo φάρμακον [fármakon] ma tu znaczenie ‘cudownego środka chroniącego przed atakiem człowieka’.

to bardzo ludzka perspektywa: Zeus „gasi światło”, aby Ziemia/Ge nie dostrzegła, gdzie rośnie ziele. Przepowiednia dotycząca gigantomachii i śmiertelnika Heraklesa jest jakby zewnętrzna wobec bogów olimpijskich i Ge, choć wcześniej (1,4) to bogini Ge była najlepszym źródłem wiedzy o przyszłości.

Hefajstos – rękopisy mają tu: μᾶλλον [mállon] δὲ Ἥφαιστος, co należałoby tłumaczyć jako: ‘bardziej zaś Hefajstos [niż Hekate spowodował śmierć Klytiona]’. Taką wersję przyjął nie tylko Wagner, ale także Dräger (2005: 25). Z kolei przyjęta w naszym tłumaczeniu lekcja „Mimasa zaś” jest propozycją Mayera, którą zaakceptowali m.in. Frazer i Trzaskoma. Gigant Mimas pojawiał się np. w tragedii Eurypidesa (Ion 215), gdzie Zeus trafia go piorunem, a także w eposie Apolloniosa Rodyjskiego (Arg. 3,122), gdzie zabija go Ares. Dzięki poprawce tekst wydaje się klarowniejszy, a Hefajstos, jak inni bogowie, zyskuje swego indywidualnego przeciwnika.

walka z tym Gigantem i wykorzystanie jego skóry jako „zbroi” służyło wyjaśnieniu epitetu Ateny – „Pallas”. Inną interpretację zaproponuje Apollodor niżej (3,144).

gigantomachia była częstym tematem ikonografii, co służyło m.in. przeniesieniu w mityczny wymiar doświadczenia walk z barbarzyńcami, np. z Persami czy Galatami. Jedną z najsłynniejszych realizacji znajdujemy na fryzie pergamońskim (obecnie Muzeum Pergamońskie w Berlinie), a inną – na skarbcu Syfnijczyków w Delfach. Zaznaczmy, że Hezjod opisał tylko tytanomachię. Miejsce, gdzie stoczono walkę, bywało różnie sytuowane, ale zazwyczaj wiązano z nim przestrzenie, w których z ziemi wydobywał się ogień, zwłaszcza tereny wulkaniczne, a także miejsca, gdzie odkopano jakieś niezwykłych rozmiarów kości czy szkielety (Pauzaniasz 8,29).

w takiej formie imię Giganta jest poświadczone tylko przez Apollodora, dlatego niektórzy badacze proponują poprawkę, np. „Thoasa” (Θόαντα).

niełatwo zabić potomstwo Uranosa i Ge, ale było ono najwyraźniej śmiertelne.

pojawienie się tutaj herosa nagina mityczną chronologię, ponieważ zgodnie z porządkiem genealogicznym wprowadzonym przez mitografów Herakles powinien się narodzić dopiero po pokonaniu Tyfona. Przymknijmy jednak na to oko, bo w micie czas nie biegnie linearnie. Uzasadnieniem dla tego odwrócenia kolejności była oczywiście konieczność znalezienia śmiertelnika, który wesprze bogów w walce, a któż nadawał się do tego lepiej niż Herakles.

przy okazji zauważmy, że Hera, choć najmniej spośród bogiń zwracająca uwagę swą urodą, wzbudzała pożądanie najczęściej, co wynika może z jej roli jako małżonki Zeusa. Oto z jednej strony, ponieważ była kobietą zamężną, atak na nią łamał podstawową zasadę życia społecznego, a z drugiej – targnięcie się na cześć żony Zeusa dowodziło aspiracji agresora.

odzyskiwanie sił przez Gigantów wynikało zatem nie tyle z kontaktu z ziemią, ile z ziemią ojczystą, czy raczej „matczyną”, jako miejscem narodzin.

imię to nie jest poświadczone nigdzie indziej, stąd podejrzenie, że przekaz został w tym miejscu zepsuty. Pomimo różnych propozycji rozwiązania problemu pozostajemy przy wersji rękopisów.