chodzi o wyjaśnienie przyczyny (αἴτιον [aítion]) takiego przebiegu obrzędu, którego częścią były obsceniczne żarty (αἰσχρολογία [aischrología]). Wedle Konona (Narrat. 49) w wymianie żartów uczestniczyli także mężczyźni, a ustanowione święto upamiętniało tę pierwotną sytuację i jej okoliczności. Apollodor miał tu co najmniej dwóch poprzedników, tj. Kallimacha i Apolloniosa Rodyjskiego. I w Przyczynach,iw Wyprawie Argonautów po złote runo pod koniec wyprawy nagle na morzu zapadły ciemności (Aet., frg. 17 [Ha, Pf]; Arg. 4,1695‒1701), więc Jazon pomodlił się do Apollona, błagając o pomoc (Aet., frg. 18 [Ha, Pf]; Arg. 4,1701‒1705); bóg ukazał się Argonautom i rozjaśnił mrok oraz wskazał niewielką wyspę Anafe (Aet., frg. 19‒20 [Ha, Pf]; Arg. 4,1706‒1714); herosi wznieśli mu na wyspie ołtarz, a podczas składania ofiar z wody zostali wykpieni przez płynące z nimi dziewczyny feackie i wdali się z nimi w żartobliwe przekomarzania, stąd wziął się obrzęd, podczas którego na wyspie Anafe dziewczęta drwią z chłopców składających ofiary (Aet., frg. 21 [Ha, Pf]; Arg. 4,1715‒1730).

właściwie mowa o skalistej wysepce na Morzu Egejskim niedaleko Thery, nazwanej tak od Melasa, syna Naksosa, którego statek rozbił się u jej brzegów, gdy żeglował on z Naksos na Therę. Apollonios (Arg. 4,1704–1705) nazywał je Skałami Melantejskimi (πέτραι Μελάντειοι [pétrai Melánteioi]).

mowa o niewielkiej wysepce w archipelagu Cyklad na Morzu Egejskim [dziś: Anafi].

o świątyni Apollona Jasnego/Promiennego (αἴγλη [aígle] ‒ ‘blask słoneczny / światło dzienne’) na wyspie Anafe pisał Strabon (10,5,1), który powoływał się na jakieś utwory Kallimacha, a także Konon (Narrat. 49); por. nadto Kallimach (Aet., frg. 7c [Ha] = frg. 7,19‒34 [Pf]) i Apollonios Rodyjski (Arg. 4,1714. 1728). W lokalnych inskrypcjach pojawia się forma: Asgelatas (IG XII,3 248,8 [Anafe, koniec III w. p.n.e.]: ἐν τῶι ἱερῶι τοῦ Ἀπόλλωνος τοῦ Ἀσγελάτα).