tej informacji nie ma w znanych nam sztukach Eurypidesa ani w ich ocalałych fragmentach, ale chodziło być może o świadectwo Hezjoda (frg. 74) i innych autorów (np. Teokryt, Idyll. 3,40; Hyginus, Fab. 185,3; Owidiusz, Met. 10,575), gdyż tradycja czyniąca Hippomenesa mężem Atalanty była bardzo rozpowszechniona. Z drugiej strony także Melanion miał swoje miejsce w tej opowieści, ponieważ o jego postaci wspominał nie tylko Pauzaniasza (3,12,9), ale i poeci rzymscy (Propercjusz 1,1,9; Owidiusz, Ars 2,188: Milanion).

wersja Diodora Sycylijskiego (4,34,4. 65,4) czyniła Atalantę heroiną beocką, a nie arkadyjską. Pomieszanie obu tradycji, arkadyjskiej i beockiej, dostrzegamy w informacji podanej już wcześniej (1,68), gdzie Atalanta była „córką Schojneusa, z Arkadii”. Z kolei Pauzaniasz (8,35,10) wyjaśniał, że Schojneus przeniósł się z Beocji do Arkadii, dzięki czemu pogodził obie historie. Fowler (2013: 110) przyznaje bezradnie, że nie da się wykazać, która tradycja jest wcześniejsza i kiedy doszło do ich zmieszania.

zob. wyżej, 3,63. Wcześniej (1,103) był on synem Talaosa i Lysimache; wedle jeszcze innej wersji (Hyginus, Fab. 70,1; 99,1; 270,3) ‒ synem Meleagra, co niewątpliwie miało związek z próbami zdobycia serca Atalanty przez Meleagra, o czym mowa przy okazji łowów kalidońskich (1,69).

błędna interpretacja wersu z Fenicjanek (Phoen. 1161‒1162), w którym mowa o górze Majnalos jako „ojcu”, w znaczeniu miejsca, gdzie Atalanta się wychowała: […] οὐδ’ ἀποίσεται βίον τῆι καλλιτόξωι μητρὶ Μαινάλου κόρηι. już nie odniesie [tj. Parthenopajos] łuku swojej matce, córze Majnala, pani pięknołukiej! (przekład J. Łanowski) Zob. Fowler (2013: 110). Jest to jeden z przykładów źródeł nowych wersji genealogii i ogólniej wątków mitycznych w czasach upowszechnienia się pisma.