o gwałcie, jakiego Ajas Mniejszy, syn Ojleusa (E.3,11), dopuścił się w miejscu świętym, możemy przeczytać m.in. w eposie cyklicznym Zdobycie Ilionu (arg. [s. 89,15–16]: Ajas porwał Kasandrę wraz z posągiem), u Kallimacha (Aet., frg. 35,a [Ha, Pf]), u Wergiliusza (Aen. 2,403–406) i Kwintusa ze Smyrny (Posthom. 13,420–429). Za obrażenie Ateny Ajas w drodze powrotnej zostanie zatopiony w morzu (E.5,25; 6,6).

Hellanikos (F143) twierdził, że wyprawili się pod Troję tylko po to, aby uwolnić babcię. Z kolei zdaniem poety Euforiona (frg. 58 [CA]) Akamas już wcześniej posłował z Diomedesem do Troi w sprawie Heleny i wówczas zakochał się w Laodike, córce Priama, oraz spłodził z nią syna.

zob. Kallimach (loc. cit.), Kwintus ze Smyrny (loc. cit.), Scholia greckie do „Iliady” Homera (scholia starsze) (13,66 [Dind.]).

epos Zdobycie Ilionu (arg. [s. 88,8–9]) podawał, że po zabiciu Laokoona przez węże Eneasz i jego towarzysze udali się na Idę. Wydostanie się Eneasza z Troi i jego dalsza tułaczka są tematem Wergiliuszowej Eneidy.

zob. Ksenofont (Cyn. 1,1,15), Wergiliusz (Aen. 2,699–804), Kwintus ze Smyrny (Posthom. 13,315–353).

Deifobos po śmierci Aleksandra/ Parysa został mężem Heleny (E.5,9).

tj. córki Priama (wyżej, 3,151), jak domagał się tego od Achajów duch Achillesa; zob. Zdobycie Ilionu (arg. [s. 89,22–23]), Eurypides (Hec. 521–582), Owidiusz (Met. 13,439–480), Hyginus (Fab. 110), Kwintus ze Smyrny (Posthom. 14,210–328). Wedle Filostratosa (Her. 20,18) dziewczyna sama uciekła z Troi i na grobie Achillesa popełniła samobójstwo z miłości do herosa. Opowieść w tym kształcie nawiązywała do planowanego małżeństwa Achillesa z Polykseną (m.in. Hyginus, Fab. 110; Filostratos, Her. 51,1–4); zob. wyżej, przyp. 401.

zob. Zdobycie Ilionu (arg. [s. 88,13–14]), Eurypides (Tr. 481–483; Hec. 22–24), Wergiliusz (Aen. 2,533–558), Pauzaniasz (4,17,4), Kwintus ze Smyrny (Posthom. 13,220–250), Tryfiodor (Excid.Il. 634–639). Scholia do Eurypidesa (Tr. 16) wyjaśniałyą mord przy ołtarzu zemstą za podstępne zabicie Achillesa, ojca Neoptolemosa, w świątyni Apollona Thymbrajskiego w pobliżu Troi (Stefan z Bizancjum, s.v. „Θύμβρα”).

epizod ten znamy tylko z Biblioteki Apollodora; wyżej (E.3,29) zachowanie herosów autor tłumaczył wdzięcznością dla Antenora za uratowanie im życia w czasie ich poselstwa do Troi. Według Małej Iliady (frg. 12) Odyseusz uratował rannego Helikaona, innego syna Antenora, a według Pauzaniasza (10,27,3) i Strabona (13,1,53) dom Antenora został oznaczony skórą pantery, aby wojownicy minęli go w trakcie ataku.

zob. wyżej, 3,128, oraz E.1,23 (Ajthra była służącą Heleny, porwaną przez Dioskurów z Aten); Stesichoros (frg. 205), Zdobycie Ilionu (arg. [s. 89,21–22]).

417), Hyginus (Fab. 109,2), Kwintus ze Smyrny (Posthom. 13,251–257). Część źródeł mówiła też o kluczowej roli w zabiciu chłopca albo Neoptolemosa (Mała Iliada, frg. 21,3–5), albo Odyseusza (Zdobycie Ilionu, arg. [s. 89,20]; Tryfiodor, Excid.Il. 644–646). Tylko w tragedii Seneki (Tr. 1063–1103) Astyanaks sam skakał z wieży, co mogło się wiązać z rozważaniami filozofa o samobójstwie, jakie zamieścił w swoich pismach.