por. niżej, E.6,24–25.

zob. wyżej, 3,174; Deidameja była córką Lykomedesa, króla Skyros.

Apollon był winny śmierci Achillesa (E.5,3).

w licznych wersjach tej opowieści powtarza się ugodzenie nożem (μάχαιρα [máchaira]; por. pol. majcher): np. Pindar (Nem. 7,40–42), lub przez kogoś o imieniu Machajreus: Ferekydes (loc. cit.), Asklepiades z Tragilos (FGrHist 12 F15). O grobie Neoptolemosa w Delfach i corocznych ofiarach składanych herosowi wspominał Pauzaniasz (10,24,6).

w wersji Eurypidesa (Tr. 1126–1130) to sam Akastos wygonił Peleusa, ojca Achillesa. O przyczynach wrogości między Peleusem i Akastosem zob. wyżej, 3,164–167. 173.

Diktys Kreteńczyk (6,7–9) podawał, że Neoptolemos jako syn Achillesa był dziedzicem Peleusa.

zob. Strabon (9,3,9), Pauzaniasz (10,7,1). Zdaniem Ferekydesa (F64a) Neoptolemos udał się do Delf, ponieważ nie doczekał się potomstwa z Hermione, a wedle Pindara (Nem. 7,40–42; Paean. 6,117–120 [frg. 52f]) zrobił to, bo chciał złożyć bogu w ofierze trojańskie łupy.

w przedstawionej tu wersji, która podąża za Eurypidesem (Andr. 967–984; Scholia do Eurypidesa, ad loc.), Menelaos najpierw obiecał Hermione, córkę, którą miał ze związku z Heleną (3,133; E.3,3), Orestesowi (E.6,28), a potem odwdzięczając się za pomoc w zdobyciu Troi, przyrzekł ją Neoptolemosowi. Za inną tradycją tenże Eurypides idzie w Orestesie (1653–1657). Homer (Od. 4,3–9) wydaje się znać tylko związek Hermione z Neoptolemosem.

zob. Hyginus (Fab. 123), Scholia do „Aleksandry” Lykofrona (1232).