Z tytanów zrodziło się [takie oto] potomstwo – dalej następuje pierwsza genealogia, zawierająca spis dzieci Tytanów, przy czym część z nich poślubiła własne siostry, część bratanice. Dowiadujemy się także, że Metis, o której była już mowa wyżej (1,6), była córką Okeanosa i Tethydy.

Okeanidy – niektóre rękopisy przekazują: Ὠκεανίδες τρισχίλιοι/ ρισχίλιαι (‘trzy tysiące Okeanid’). Tę właśnie liczbę podał Hezjod (Theog. 349- 370), wymieniając jednak tylko 41 imion; tak wielka liczba mogła wskazywać na świadomość istnienia na ziemi mnogości mórz, rzek, jezior i źródeł. Apollodor wymienił 7 imion, najwyraźniej ograniczając listę do Okeanid, które za chwilę pojawią się jako małżonki i matki.

{Amfitryta} – nieco dalej (1,11) dowiemy się o córce Nereusa o tym imieniu (Homer, Od. 3,91nn.; Hezjod, Theog. 243), dlatego niektórzy badacze (wśród nich także Richard Wagner) usuwają Amfitrytę z katalogu Okeanid, jakkolwiek w mitologii greckiej często występują postaci o tym samym imieniu (zob. „Indeks”, s.v. „Agenor”, „Eurydike”, „Eurypylos” czy „Fthyja”).

Eos, Helios i Selene – a zatem Jutrzenkę, Słońce i Księżyc.

Menojtios, którego Zeus podczas walki z Tytanami trafił piorunem i strącił do Tartaru – to wyróżnienie dłuższym passusem sugerowało zapewne, że jako jedyny spośród potomstwa Tytanów Menojtios walczył przeciwko bogom i samemu Zeusowi. W oryginale pojawia się rzadkie i późno poświadczone złożenie: καταταρταρόω ([katatartaróo] – ‘zesłać w dół / [strącić] do Tartaru’).

Chejron, centaur o podwójnej naturze – jego imię wskazywało na umiejętności lecznicze (χεῖρ [cheír] – ‘ręka [lecząca]᾿). Ten najmądrzejszy z Centaurów był nauczycielem wielu herosów: Jazona, Achillesa i Asklepiosa; długą listę uczniów Chejrona (21) zamieścił Ksenofont (Cyn. 1,1–2). Dwoistość jego natury, podobnie jak pozostałych Centaurów, polegała na anatomicznym połączeniu postaci ludzkiej (górna część ciała) z końską (dolna), co według Scholiów starszych do Apolloniosa z Rodos (1,554) wynikało z tego, że Kronos połączył się z Filyrą pod postacią konia.

Z Persesa i Asterii – Hekate – taką samą genealogię wywiódł Hezjod (Theog. 409–411). Zdaniem scholiastów (op. cit. 3,467) istniały także inne rodowody, zgodnie z którymi Hekate była córką m.in. Nocy (Bakchyli- des, frg. 1B [Hymn.]), Aristajosa (Ferekydes, F44), Zeusa i Asterii (Muzajos B16) lub Deo / Demeter (OF, frg. 41 [K]).

Nike, Kratos, Zelos i Bia – tj. ‘Zwycięstwo’, ‘Siła’, ‘Zawiść’ i ‘Przemoc’. Zelos jako personifikacja mógł mieć konotacje zarówno pozytywne, jak i negatywne: w Pracach i dniach Hezjoda (Op. 195–196) uosabiał „Zawiść gorzką, złolubną, o obrzydliwym spojrzeniu” (przekład J. Łanowski), ale w Ajasie Sofoklesa (Ai. 503) mowa o ‘bycie godnym zazdrości / zawiści’, a zatem o sławie.

Wodę Styks… uczynił Zeus [świadkiem] przysięgi – u Homera (Il. 15,37) bogowie przysięgali na wodę Styksu; por. także Hezjod (Theog. 397–401).

W walce z Tytanami stanęła wraz ze swym potomstwem po jego stronie – z tej krótkiej wzmianki wnioskujemy, jak wiele pobocznych wątków Apollodor pominął, w opisie tytanomachii (wyżej, 1,6–7) nie było bowiem mowy o bogini Styks.