Ojagrosa – Apollodor nie wspomina o powszechnie wymienianym w źródłach trackim pochodzeniu Ojagrosa (a zatem także Orfeusza), zakładając być może, że czytelnik wie to skądinąd. Pominięcie tego elementu może też wynikać ze świadomości, że istniały różne genealogie Ojagrosa, także wersja, zgodnie z którą był on synem Pierosa i prawnukiem Apollona, a w tej tradycji wydaje się bardziej Macedończykiem (Pieros) i Grekiem (Apollon) niż Trakiem. Zgodnie z późnym przekazem (Serwiusz, in Georg. 4,524) Ojagros był bogiem rzeki, jednak ten wariant wygląda na chęć upodobnienia go do postaci Rezosa, który miał za ojca boga-rzekę Strymon (płynącą na granicy Macedonii i Tracji; zob. 1,18).

Wedle tego, jak [ich] nazywano, z Apollona – zob. Pindar (Pyth. 4,176), Scholia starsze do pieśni Pindara (Pyth. 4,176). Apollodor był świadom rozbieżności związanych z pochodzeniem po ojcu Orfeusza (Ojagros lub Apollon), ale – podobnie jak niżej (1,111) – preferował genealogię po Ojagrosie. W wypadku Linosa takie pochodzenie wydaje się ewenementem, ale heros był niekiedy przedstawiany jako brat Orfeusza (zob. niżej), co automatycznie czyniło go także synem Ojagrosa. Użyty w tekście greckim termin ἐπίκλησις [epíklesis] oznaczał zazwyczaj ‘przydomek’ bądź ‘inne imię’ (Homer, Il. 22,506) albo wprowadzał rozbieżność między prawdziwym pochodzeniem od boga, a nominalnym (wyrażanym właśnie przez frazę κατ’ ἐπίκλησιν) od śmiertelnego ojca (16,175–177). Każdy z tych przypadków zakładał różnicę między wersją oficjalną (np. Amfitryon jako ojciec Heraklesa), a tym, co ludzie opowiadają (o Zeusie jako rzeczywistym rodzicu); zob. Bernabé (2017). Kłopot z rozumieniem i przetłumaczeniem passusu (zaproponowane sformułowanie jest jednym z kilku możliwych rozwiązań) polega przede wszystkim na tym, że zwrot κατ’ ἐπίκλησιν rozumiany dosłownie sugeruje coś niebywałego z punktu widzenia mitu: Orfeusz i Linos są synami Ojagrosa, ale ludzie (niesłusznie) powiadają, że Apollona. Taki dylemat jest nierzadki w micie, ale dotyczy wyłącznie ludzi jako rzekomych rodziców (2,61: Amfitryon i Zeus).

Linos… i Orfeusz – Apollodor idzie tu za najstarszą tradycją (Pindar, frg. 128c) czyniącą Orfeusza i Linosa braćmi (OF T34 [B: II 3, s. 70]). Według innych (OF T25–33 [B: II 3, s. 67–70]) albo nie łączyły ich więzy pokrewieństwa, albo Linos, znacząco starszy, był np. pradziadkiem Orfeusza (OF T58 [B: II 3, s. 80]). W genealogii Linosa jako jego ojciec najczęściej pojawiał się Apollon (np. Pauzaniasz 2,19,8; Hyginus, Fab.161). Imię „Linos” miało związek z nazwą pieśni żałobnej i jej charakterystycznym refrenem (αἴλινος), a – jak podaje Herodot (2,79) – znano ją także w Egipcie i Fenicji.

którego zabił Herakles – Linosa, swego nauczyciela, Herakles zabił podczas nauki gry na instrumencie (2,63). Orfeusz (Ὀρφεὺς) – słynny muzyk i pieśniarz stał się w VI–V w. p.n.e. także mitycznym „założycielem” ruchu orfickiego, toteż przypisywano mu autorstwo wielu utworów religijno filozoficznych, określanych jako „orfickie”. O udziale Orfeusza w wyprawie Argonautów, którą Apollodor tutaj pominął, zob. niżej, 1,111. 135. Menady (τῶν μαινάδων) – boskie towarzyszki Dionizosa, przedstawiane w tańcu, z tyrsem (tj. owiniętą bluszczem i winoroślą, przybraną wstążkami długą laską, z osadzoną na niej szyszką sosny) w dłoni. Pierwszymi menadami miały być nimfy, które wychowywały małego Dionizosa; ich nazwa pochodzi od czasownika μαίνομαι ([maínomai] – ‘szaleć’).