Zeus poślubił Herę i spłodził z nią… – zob. Hezjod (Theog. 886–929), Hyginus (Fab., praef. 19–33); zdaniem Hezjoda (921) Hera była ostatnią małżonką Zeusa, po Metis i Themidzie.

Hebe, Ejlejthyję i Aresa – Hebe była uosobieniem młodości (ἥβη [hébe]), Ejlejthyja opiekowała się kobietami w połogu, a Ares był bogiem wojny.

A z Dione – Afrodytę – Hezjod (Theog. 188–192) przedstawił narodziny Afrodyty z piany, która wezbrała wokół wrzuconego do morza członka Uranosa. Zob. też Hyginus (Fab., praef. 19).

Charyty – boginie łączone z pięknem i wdziękiem (χάρις [cháris]) – stąd ich łacińska nazwa Gratiae (por. pol. „gracja”) – ale rozumianymi dość szeroko, bo nie tylko w aspekcie fizycznym (uroda kobiet) czy seksualnym (Safona [frg. 16,18] mówiła o blasku Charyt w oczach dojrzałych do współżycia dziewcząt), ale także społecznym (ład i porządek jako piękno wynikające z wzajemnych stosunków członków grupy); por. także termin „eucharystia” – ‘łaska’. Zazwyczaj ukazywano je w charakterystycznej pozie jako trzy nagie dziewczęta stojące ze splecionymi ramionami, ale znamy także inne konfiguracje.

Aglaję, Eufrosyne, Thaleję – imiona (‘Blask’, ‘Radość’, ‘Świętowanie’) obrazują zakres skojarzeń wiązanych z Charytami, podobnie jak imiona alternatywne, np. Pejtho – ‘Namowa’ (Hermezjanaks, frg. 12). W Atenach imiona Charyt miały związek ze światem natury: Aukso – ‘Wzrost’, Hegemone – ‘Przewodniczka’ i Karpo – ‘Owocna’ (Pauzaniasz 9,35,1).

Persefonę – wedle najbardziej rozpowszechnionej tradycji matką Persefony była Demeter (Hezjod, Theog. 912–914). Połączenie Persefony ze Styks, boginią-rzeką w Podziemiu, wiązało ją z Hadesem w odmienny sposób, niż czyniła to opowieść o porwaniu córki Demeter (1,29–33).

Muzy – mimo że o Muzach można napisać osobną książkę, tu ograniczmy się do najważniejszych informacji. Choć za ich „klasyczny” wizerunek odpowiadał Hezjod (Theog. 1–116), długo funkcjonowały także inne wersje imion, genealogii oraz liczby bogiń. Wskazywano np. na pochodzenie od Uranosa i Ge, na pierwotną liczbę trzech Muz oraz imiona sugerujące związek z edukacją i uczeniem się (np. Μελέτη [Meléte] – ‘Ćwiczenie’). Wyłonienie się kanonicznego obrazu Muz oraz powiązanie ich z różnymi sferami aktywności człowieka nastąpiło dopiero w czasach hellenistycznych, a łączyło się z rozpowszechnieniem posągów bogiń (zwłaszcza w szkołach), a także piśmienności, bibliotek i typową dla epoki potrzebą prowadzenia badań oraz katalogowania otaczającego świata. Zakres wpływu bogiń, które pierwotnie opiekowały się poetami i dostarczały im inspiracji, z czasem objął także edukację i rozwój intelektualny (Musejon w Aleksandrii). Od słowa „Muza” wywodzą się: „mozaika”, „muzyka” / „muza” i „muzeum”.