Apollodor rozpoczyna od teogonii, tj. opowieści o narodzinach bogów, a pomija wątki istotne dla mitu kosmogonicznego, czyli okoliczności powstania znanego nam świata i opis wyłaniających się zależności między siłami natury. Celem autora jest bowiem streszczenie opowieści, w której Uranos był jedynie pierwszym wartym wzmianki bohaterem. Narracja zaczyna się zatem od pierwszego władcy, bo to władza nad światem determinuje działania bohaterów Biblioteki opowieści mitycznych. W nieco odmiennej wersji Hezjoda (Theog. 116–122) na początku powstały Chaos (‘Pustka / Rozziew’), po nim Gaja (‘Ziemia’ – Hezjod używa jońskiej formy tego rzeczownika: Γαῖα), a następnie Eros (‘Pożądanie’); z Chaosu zrodzili się Erebos i Noc, z nich zaś Eter i Dzień; Uranosa zrodziła Ziemia – poczęła go sama jako równego sobie. Z kolei w teogonii orfickiej na początku zaistniała Noc lub – wedle innych przekazów – jajo, z którego później narodzi się Eros; por. Arystofanes (Av. 693–696).

Wagner wybrał wariant obecny w scholiach: Βριάρεων Γύην Κόττον (‘Briareusa, Gyesa, Kottosa’), ale wszystkie rękopisy Biblioteki podają formę „Kojos” oraz nieco odmienną kolejność i takie brzmienie zachowano w tłumaczeniu. Hezjod (Theog. 149) wymienił jako Sturękich: Kottosa, Briareusa i – tu rękopisy się różnią – Gygesa lub Gyesa.

były to gigantyczne stworzenia o wielu kończynach i głowach. O jednym z nich, Briareusie, którego ludzie mieli nazywać Ajgejonem, Homer (Il. 1,404) powie: „Od ojca samego jest on silniejszy” (przekład K. Jeżewska), i wyjaśni, że na prośbę Thetydy uratował Zeusa przed atakiem pozostałych bogów.

nazwa „Cyklop” oddaje cechę fizyczną tych olbrzymich istot: jedno oko pośrodku twarzy lub na czole (κύκλος [kýklos] – ‘okrąg’, ὄψ [óps] – ‘wzrok, oczy’).

ich imiona także są znaczące: ‘Błysk’, ‘Błyskawica’ i ‘Grzmot’; zob. 1,7 (dary Cyklopów dla Zeusa). W mitologii napotykamy jeszcze dwie inne grupy Cyklopów: jedna występowała w opowieści o powrocie Odyseusza i oślepieniu Polifema (E.7,4–7), druga odpowiadała za wzniesienie potężnych murów w Mykenach i Tirynsie – tzw. cyklopich (2,25). Według Scholiów starszych do „Narodzin bogów” Hezjoda (139) grupy te nie były ze sobą powiązane.

Apollodor nie wyjaśnił, co charakterystyczne dla jego narracji, motywów działania Uranosa, przytoczył je natomiast Hezjod (Theog. 155–156), u którego potomstwo „ojcu stało się nienawistne / od samego początku” (przekład J. Łanowski).

Tartar to otchłań we wnętrzu ziemi, głęboko poniżej Hadesu (Homer, Il. 8,13–15; Hezjod, Theog. 720–819), choć w dziele Apollodora jest ono częścią Hadesu rozumianego jako „Podziemie”; to miejsce, gdzie bogowie wtrącali innych bogów, swoich przeciwników, a także ludzi, którzy popełnili wielkie zbrodnie. Tartar jako bóstwo spłodził z Ge największe potwory, np. Tyfona i Echidnę. Słowo τὸ ἔρεβος [tó érebos] znaczy ‘mrok / ciemność’ (u Apollodora: τόπος ἐρεβώδης [tópos érebódes]). Jako personifikacja Ereb(os) był synem Chaosu i bratem „czarnej Nocy”, z którą spłodził Eter i Dzień (Hezjod, Theog. 123–125).

liczba oraz imiona Tytanów i Tytanid jest tu zgodna z wersją Hezjoda (Theog. 134–138), z jednym wyjątkiem: Apollodora wymienia imię Dione (Διώνην; wedle Homera [Il. 5,370] była ona matką Afrodyty), co zburzyło symetrię liczby synów i córek (u Hezjoda po 6). Hezjod (Theog. 207–210) sugerował, że nazwa „Tytan” miała związek z czasownikiem τιταίνω ([titaíno] – ‘wytężać / napinać’), bo „w szaleństwie na czyn się wielki porwali (τιταίνοντας [titaínontas])” (Theog. 209; przekład J. Łanowski).