opowieści o (często międzypokoleniowej) walce o władzę pojawiają się w większości kultur, ale w postaci znanej z Narodzin bogów Hezjoda napotykamy je zwłaszcza na Bliskim Wschodzie. Wśród najważniejszych i wcześniejszych od dzieła Hezjoda wymienia się np. hurycko-hetycką opowieść o Kumarbim, który atakuje Anu, odgryza mu genitalia i je połyka, a później z jego ciała wydobywa się Theszub i zajmuje miejsce po-przednika jako władca; znamy także mit teogoniczny (Anu Ea Marduk) obecny w babilońskim eposie Enuma Elisz (West [2008: 373–382]). W tradycji greckiej atak na Uranosa mógł być pozostałością opowieści o rozdzieleniu Nieba i Ziemi.

tj. wykonany z tworzywa o niespotykanej wytrzymałości. Etymologicznie słowo ἀδάμας ([adámas] – ‘adamant’) związane jest z czasownikiem δαμάζω ([damázo] – ‘ujarzmiać’), a tłumaczone bywa jako ‘żelazny / stalowy’ czy ‘diamentowy’, ponieważ pojawiało się jako epitet określający te materiały (w sensie: ‘nieposkromiony / nie do zatrzymania’). Ten niezwykły materiał podkreślał również odmienność świata bogów, którzy nie tylko pożywiali się ambrozją i byli nieśmiertelni, ale także korzystali z niedostępnych śmiertelnikom tworzyw. Pomysł niezniszczalnego metalu wykorzystano we współczesnej popkulturze, gdzie stał się materiałem stosowanym przez superbohaterów (pazury Wolverine’a czy pancerz Ultrona).

szczególne potraktowanie jednego z Tytanów miało zapewne związek z tym, że Okeanos był częścią świata natury, „rzeką opływającą Ziemię”.

te demoniczne istoty dokonujące pomsty za przelaną krew oraz inne zagrażające ładowi społecznemu czyny zrodziły się zatem z krwi pierwszej ofiary przemocy. Według Hezjoda (Theog. 182–200) z krwi (i nasienia) Uranosa, które spadły na ziemię, zrodzili się także Giganci, nimfy mieszkające w jesionach (meliady) i Afrodyta.

intymne związki i seksualność bogów wykraczały poza normy ludzkie (np. tabu kazirodztwa), wyznaczając w ten sposób (à rebours) granice tego, co wolno ludziom. W tym sensie bogowie nie byli w swych zachowaniach niemoralni, jak twierdził Sokrates (Platon, Resp. 378–380), bo taki ich obraz służył po prostu zdefiniowaniu świata ludzkiego.

kolejność bóstw zrodzonych przez Reę wiernie powtarza wersję Hezjoda ( Theog. 454–458).

(‘Bogacza’) tj. Hadesa, który jako bóg świata podziemnego dysponował bogactwem, z wnętrza ziemi pochodzą bowiem rudy cennych metali i zasila ona wszystko, co rośnie na powierzchni.